Township: arm en rijk

Dat arm en rijk niet hand en hand gaan, bleek vandaag wel. In de meeste plaatsen in Zuid Afrika, beginnend in Kaapstad, zijn de stadskernen modern, met een multi-culti omgeving waar vooral ook het geld zit. En omdat er nu eenmaal ook 80% zwarten zijn, sorry voor het woord, moet een groot deel daarvan maar ergens op een heuvel buiten de stad geplaatst worden: de townships. De apartheid ligt dan in het verleden, maar als je kleine townships van 300.000 bewoners hebt en grote van meer dan 3 miljoen, en delen daarvan zonder stroom, water of toilet, dan weet je dat er nog een lange weg te gaan is. Er worden wel al stenen huizen gebouwd (20 m2) met de grondwettelijke voorzieningen; snel gaat dat nog niet. Een bezoek aan ZA, zonder een township-tour, kan dan ook niet ontbreken. Vandaag, regenachtig weer, was die dag.

Naar het ontmoetingspunt in de haven werden we opgehaald door Ella en Penny, een hilarisch stel dat het hart op de goede plek heeft en streng zijn voor de kinderen in de townships. Met zakken vol snoep, eentje voor elk kind dat we zagen, en een grote bak vol hondenvoer, voor elke hond die we zagen, gingen we met nog 2 meiden de township in. De haven achter ons latend waar de jachten, catamarans en jetty's van de rijken aangemeerd lagen die even kwamen lunchen voordat ze zich die middag naar het golfterrein zouden begeven. Overigens 1 van de mooiste ter wereld!

In de township bezochten we eerst een kinderopvang waar vrolijk werd gezongen en gedanst, een supermarktje waar je minipakjes suiker, een enkel ei of een enkel theezakje kan kopen. HIer letten ze echt op de kleintjes zeg maar.
Verder de heuvel op waar enkele townshippers zich de huur van een zeecontainer konden veroorloven met het runnen van een kapperszaakje. Op de hoek een in 5 dagen gebouwd houten huisje dat als autowasserette fungeerde en overal kinderen die onze tourbegeleiders herkende en een snoepje kwamen halen. Veel informatie gekregen voordat we naar een safehouse gingen waar misbruikte en verwaarloosde kinderen werden opgevangen. De verhalen waren onmenselijk, pijnlijk en verdrietig en daar zit je dan met je spiegelreflexcamera, je horloge, je sieraden en je volgende week druk te maken als de trein te laat komt of het stoplicht weer eens op rood springt. Haal adem .....; veeg een traan weg uit je ogen en bedenk in welk restaurant je vanavond gaat eten. Het leven is raar.

Het was intens, indrukwekkend, soms hartverscheurend, maar vooral ook mooi om te zien dat er een toekomst is, de huisvesting beter wordt en er ook veel gelachen wordt. Met een bezoek lever je een bijdrage, een kleine en steun je mensen als Ella en Penny die veel goed doen. Een absolute must see.

Liefs Alex en Gabrielle