A perfect day at Mt Cook

Poging 3.
Vanmorgen de laatste kans om mount Cook te zien, we stonden vroeg op, gooiden alle spullen in de auto en nog voordat we de motor startte, werden we al blij. Daar lag ie. De zon scheen al vroeg en de besneeuwde top stak fel af tegen de blauwe lucht, het zou helemaal goed komen.
Voor de 3e keer reden we de prachtige route langs Lake Pukaki met het turquoise water en schoten nog wat foto's voordat we aan de 3 uur lange wandeling begonnen. Licht stijgend door het dal richting het gletsjermeer en langs de rivier waar we via enkele hangbruggen zigzaggend overheen liepen. Er waren slechts een handvol andere wandelaars op dit tijdstip, de rest lag ofwel nog te slapen of zat aan het ontbijt. De zon stond nog niet zo hoog en door de schaduw in het dal was het niet warmer dan 12-13 graden. Hoe ik dat wist? Even je pikkie buitenboord en kijken hoe snel ie krimpt; onthouden die tip.
Met het uitzicht op de top van de hoogtste berg van Nieuw Zeeland was het geen straf om hier te lopen, maar voor Gab toch wat te zwaar. Haar longen maakten overuren, tot het moment dat de zon in het vallei begon te schijnen en de temperatuur steeg naar 19 graden. Hoe ik dat wist? Juist. Gab's ademhaling werd rustiger, en het werd warm, tot we het eind van de hike bereikten die uitkwam bij het gletsjermeer. In het grijs-bruine water staken her en der nog wat ijsbrokken omhoog en de wind was hier koud dus we besloten niet lang te blijven. Zo blij dat we deze wandeling nog hebben kunnen maken, liepen we huppelend terug naar de auto en reden richting Oamaru.
De route was weer supermooi, heuvelachting met veel koeien en schapen, en bijna geen auto's op de weg. We stopten nog even bij een Kurow winery waar Pasquale de scepter zwaait. Wij zwaaiden terug en sloegen een paar flessen wijn in, altijd handig als je met de auto bent. Aangekomen in Oamaru belden we aan bij onze allereerste Airbnb. Een gewoon woonhuis dus. We hoorden voetstappen, de deur ging open en daar stond ie dan: Henk. Een hollander. Al 55 jaar uit Nederland vandaan, maar nog altijd de taal machtig. Het was direct gezellig en we kregen de nodige tips en besloten het historische centrum te bezoeken dat helemaal in Victoriaanse stijl is gerestaureerd en waar een beerbrewery aan de haven stond. Tijd voor een biertje dus, een flink glas, maar ik was dorstig. Na wat gegeten te hebben schoven we om 20.00 uur op de tribune voor de aankomst van de blue penguins. Net zoiets als de penguin parade die we in Australie hebben gezien, maar nu met blauwe pinguins. Vanuit de branding pleuren ze op de rotsen, klauteren omhoog en waggelen de heuvels in waar in de nesten de jongen al schreeuwend op de ouders wachten die soms zo volgevreten dik zijn dat ze de nestkastjes ingeduwd moeten worden. Het was een lange maar perfecte dag, inmiddels al over 12 en tijd om te gaan slapen want morgenochtend zit Henk alweer klaar met het ontbijt. We rijden dan zo'n 90 km zuidelijk naar Dunedin, Portobello.
Truste......