Undoubtedly the most beautiful sounds

Toen James Cook hier voor de kust lag twijfelde hij door de wind om het fjordland binnen te zeilen, hij wist toen nog niet dat het een fjordland zou zijn. Een latere Spaanse boot twijfelde ook, maar waagde zich aan de tocht, vandaar de naam: Doubtful Sound. We zaten vandaag meer dan 5 uur op een boot en het was veel te kort. Ongetwijfeld de mooiste cruise die we ooit hebben gemaakt door een landschap dat onbeschrijfelijk mooi is, dat ga ik dus ook niet proberen.

We werden iets voor 9.00 opgehaald bij onze B&B door kiwi Jim, een superaardige gast die ons, en 20 anderen, naar Manapouri bracht dat zo’n 20 minuten naar het zuiden lag. Daar stapten we op de eerste boot voor een tocht over Lake Manapouri. Het meer bij Te Anau heet Lake Te Anau dus heel goed met namen verzinnen zijn ze hier ook niet. Dat viel me al eerder op de afgelopen week, toen we her en der een rivier of beek passeerden met de naam Rivier 21 of Creek no. 43. Maar daar gaat het nu niet om. De boot dus, over Lake Manapouri vanaf Manapouri dus. De zon scheen, de lucht was blauw, maar er hing een band van mist op een meter of 20 hoogte over het meer heen en het was nog wat fris toen de boot op snelheid over het meer zoefde. Het was nu al adembenemend mooi en voor een astma-patientje is dat lastig want je adem inhouden is dan niet handig. We kwamen aan in een heel klein haventje met een apart verhaal. We zaten hier nog steeds op het vasteland, maar vanwege het fjordenlandschap ontbrak het hier verder aan wegen e.d. Een nog ongeschonden natuurgebied, beschermd door miljoenen zandvliegen die bewoning ook onmogelijk maken; de irritante zandvlieg is vast God’s schepping om het hier zo te houden. Ooit was hier een waterkrachtcentrale gebouwd die nog altijd in gebruik is en speciaal daarvoor was een korte weg aangelegd over de berg, naar het begin van de fjord, en die weg namen wij om naar de daar aangelegde steiger te komen voor de cruise.

De cruise door de Doubtful Sound duurde ruim 3 uur, iedereen was vrijwel stil aan boord en de enige klikjes die je hoorde waren die van de fotocamera’s of hier en daar een platte hand op een been om een zandvlieg dood te meppen. Er zijn altijd toeristen in korte rokjes die nog nooit van muggen hebben gehoord of denken dat de Doubtful Sound een soort karaoke-bar is. Zo nu en dan stak de wind op, dan was het weer windstil, maar altijd het zonnetje en een verdwaalde Albatros die over ons heen vloog. Links en rechts liepen kleine watervalletjes van de 300 meter hoge bergen de fjord in, passeerden we enkele zijarmen van de fjord en werden vergezeld door een paar Bottlenose dolfijnen. Gab hing enthousiast over de boeg van de boot, de dolfijnen vooruit zwemmend tot we langzaam de Tasmaanse zee bereikten en de fjord eindigde met een paar rotspartijden waar de turquoise golven op stuksloegen. Het was de thuisbasis van een kolonie (500-600) Nieuw Zeelandse zeehonden. Idyllischer dan dit kan ik het niet beschrijven en nog voordat de Albatros zijn verteerde vangst op ons neer zou laten dalen, draaiden we om en voeren langzaam terug. De tocht in omgekeerde richting was minstens zo mooi, en nu, inmiddels bijna 21.00 uur zitten we op een terrasje in Te Anau, het is nog altijd ruim 20 graden. Volgens de inwoners hier, al wekenlang niet zo’n mooi weer geweest. Het is niet alleen paradijselijk mooi, maar ook nog eens heerlijk weer en het gezelschap is knuffellief. We genieten nog even na …..

Morgen een korte rit van 90 km naar Queenstown, het centrum van de bunjeejumps en dan door naar Wanaka dat nog 50 km verder ligt en waar we overnachten. Jumpen gaan we zeker, maar of dat aan een elastiekje is???