El Tatio geysers

Tien over vier, ik werd wakker, je leest het goed, 4.10 am, misschien dat het zo duidelijker staat. Het was tijd om op te staan voor de aller, aller, allerlaatste tour van deze reis. Misschien nog een wijntourtje in Santiago de laatste dag, maar dat is het dan ook. Het was nu in ieder geval vroeg en de contrasten konden vandaag niet groter zijn. Gisteren in San Pedro, 2400 meter boven de zeespiegel nog dik boven de 30 graadjes. En vandaag zouden we bij de Tatio geysers onze tour starten om 7.30 met een temperatuur van -5, onder nul dus. De geysers lagen dan ook op een hoogte van 4280 meter.

Goed voorbereid stapten we om 4.45 am in de bus en reden een rondje hostels om de overige 13 toerissimos op te halen. De thermokleding ging aan, t-shirt, nog een t-shirt, sweater en bubbeljack. We hadden 5 liter water bij ons vanwege de hoogte, drinken is dan erg belangrijk, en begonnen dan ook direct met slokjes water. Hoger en hoger klommen we in het pikkedonker over de onverharde weg, en zo rond 7.15 bereikten we de Tatio geysers en stapten uit het bussie. De zon hing nog achter de bergen, de lucht werd lichter, en koooooooud dat het was. Degene met slechts een paar t-shirts en een regenjack begonnen te klappertanden, en sloten aan in de rij voor de toiletten. De 1e anderhalve liter fles water was leeg, de blaas inmiddels ook en we begonnen aan de 2e fles.

Voor ons lagen de geysers, nog nooit zoiets gezien, wat een fantastisch schouwspel van omhoog spuwende kraters met enorme stoomwolken. Misschien dat Rotarua in Nieuw Zeeland er ietsiepietsie op lijkt. Het zijn in ieder geval de hoogst gelegen ter wereld. De grootste liggen in het Yellowstone park in USA, daarna volgen de Poetin pufs ergens in Rusland, gevolgd door die van Ijsland en dan komen die van Chili. Door de enorme hoogte moesten we echt heeeeeel rustig aan doen, geen sprongen maken of plotselinge bewegingen en vooral langzaam lopen. En dat deden we. In slow motion liepen we achter elkaar aan door het veld van geysers, gids Jimmy, een Boliviaan, vertelde over het ontstaan, de werking en de verschillende soorten. We hadden weer enkele Brazilianen in de groep en verdomd, die begonnen weer me de selfies, haartjes goed, beentje krom, hoofd iets achterover, tieten vooruit en klikken maar, minimaal 20 kliks. Gab probeerde het ook, zie foto, lukte aardig moet ik zeggen, de Brazos wierpen jaloerze blikken en deden nog beter hun best maar het werd te koud. Een braziliaans meisje, met een stem als Maarten van Rossum, was goed gekleed voor de selfies, niet voor de -5, dus die moest met bevroren tepeltjes terug naar de bus.

Na een paar uur reden we naar een volgende stop, ontbijt. De zon was inmiddels boven de bergen uitgekomen en bracht de temperatuur al naar een graad of 8, heerlijk was dat. Het geyser veld zag er inmiddels verlaten uit, de geysers stonden uit. Heel raar is dat, de temperatuur was nu te hoog en het stomen was gestopt. Daarom waren we dus zo vroeg.
We waren aangekomen bij een geyser-bad, tijd om te zwemmen maar niet voor Gab, te veel gedoe. We liepen naar een paar geysers voor wat leuke foto’s, en prompt was daar Brazootje weer, ontdooid en met een flitsend grote zonnebril klaar voor een nieuwe serie selfies. Op de weg terug, we hadden er al op gehoopt, zagen we een Andes vos, een prachtig beest. Daarna volgde er een groepje Lama’s en stopten we bij een oude mijn en een canyon. Toen we daarna in een klein dorpje stopte, Mapucha, zagen we een barbecue staan en op het menu: Lama spies. Toch raar als je ze net hebt zien lopen dus wij sloegen over. We namen nog een kijkje in het authentieke dorpje, lage huizen van Adobe klei, rieten daken en een zonnepaneeltje er bovenop. De oude kerk leek tegen de heuvel aangeplakt en ook hier, slow motion bewegingen. We zaten nog altijd boven de 4000 meter.

Terug in San Pedro zochten we het plein op voor een cappucino, op het toilet trokken we een aantal lagen kleding uit en bleven een paar uur lekker zitten. En nu, terwijl ik dit schrijf, is het alweer avond en gaan we op zoek naar een lekker restaurantje. Morgen vliegen we weer naar Santiago en is het einde in zicht, maar we hebben nog een volle dag dus er kan nog van alles gebeuren, stay tuned.