De mooie wijken van Santiago de Chile

6 maart, we vlogen terug naar Santiago en verlieten de Atacama woestijn. Een onbeschrijfelijk mooi landschap, dat soms wat onnatuurlijk aandoet. We hebben slechts de omgeving van San Pedro de Atacama mogen aanschouwen. De maanvallei, Flamingos, zoutmeren, de regenboogvallei en de Tatio geisers en het idyllische San Pedro zelf. En er is nog zoveel meer te zien in deze omgeving, maar ook nog noordelijker, gewoon niet genoeg tijd. Reina berichtte nog “dit is vast jullie mooiste reis”, maar dat vind ik lastig te zeggen. Chili is zo ontzettend groot en vooral door de lengte van meer dan 4000 km en de bergketens, heeft het verschillende gezichten. Anders dan Gab, die heeft altijd een stralende lach, tenminste wanneer ze mij ziet, hoe dat bij jou is weet ik eigenlijk niet :-)

Gisteren op de tour spraken we nog een Duits meisje, die was 1 week na ons in Torres del Paine, Patagonie geweest maar had door het slechte weer vrijwel niets kunnen doen. Veel regen en vooral een heel harde wind, alle hikes in Torres del Paine daarom gesloten; dat kan dus ook gebeuren. Bij ons slechts 1 boottripje gecancelled, we heben geluk gehad met het mooie weer. Zoals gezed, vandaag terug naar Santiago naar Casa de Todos, en daar waar dat 4 weken geleden nog voelde als een spannend avontuur, voelde dat vanmorgen op de luchthaven als een thuiskomertje. Zo snel went dat. Net als de Lama en de vulkanen die we stilzwijgend aan ons voorbij lieten gaan. Santiago dus.

Vier weken geleden hadden we de wijken Bella Vista, Barria Lasteria en Barrio Bellas Artes al van onze voetstappen voorzien. Gab vond het genoeg en verlangde naar een boek, maar ik herinnerde haar aan de stappenteller, die stond pas op 1228, bamos dus. We pakten we de taxi, en reden naar Barrio Paris Londres, daar waar zich o.a. het presidentiele paleis bevind en Iglesia de San Francisco. Gab poseerde bij een enorme chileense vlag op een nog enormere paal. Heel rare zin dit. Het was bloedje heet in de stad en we vonden de straatjes Londes en Paris. Eigenlijk een klein wijkje op zichzelf, met kinderkoppen en mooie in Europese stijl gebouwde stadshuizen uit de 20-er jaren. En fijne terrassjes, eindelijk, want als ik terugkijk op deze vakantie is dat wel iets dat je niet heel veel ziet. We raakten aan de praat met een stel dat hier al 20 jaar komt, zij Brits uit Norwich, hij Chileens uit een familie van 14. We stonden op van het ene terras en gingen weer zitten bij een terras ernaast, het terras van Sur Patagonico. Vlees op de gril, visrisotto’s en ingericht als een oude winkel, met kaarslicht en keurig geklede obers. Kijk, daar hou ik nou van. Ik twijfelde nog tussen de ‘Lamb Cordero’ en de ‘Tenderloin Vacuno’ en vroeg het advies van de obers, het antwoord was overtuigend: Vacuno. Een goed glas Malbec erbij en langzaam begon ik van de stad te gaan houden.

Het was 21.00 uur en net donker geworden, nog altijd 25 graden of zoiets, en we liepen langzaam terug naar Casa de Todos in Providencia. Door het park dat tussen 2 wegen ingeklemd lag, langs de regenboogfontein, mountainbikers en hardlopers passerend en hier en daar een paar daklozen die hun tent hadden opgezet en zich met een tuinslang aan het opfrissen waren. Het voelde veilig in deze grote stad, de stappenteller stond bijna op 14.000, de 10 km gepasseerd, doel gehaald, we konden gaan slapen.