Georganiseerde 50+ trips

Ik zat aan een dramatische titel voor deze laatste blog te denken maar kon niets beters verzinnen dan dit. Op onze laatste dag van deze overweldigende reis, deden we lui. Het plan was om met metro en bus naar Valparaiso te gaan, aan de kust, maar we besloten het georganiseerd te doen. We werden keurig opgehaald met een luxe auto naar een verzamelplaats waar een grote bus klaarstond. Een senorita liep direct op ons af en plakte een ronde stikker op mijn borst ‘Turis Tours’ en ook Gab kreeg een mooie blauwe stikker. Om ons heen, veel grijze haren maar gelukkig geen rollators, maar ik zag me al in een lange rij achter de gids met vlaggetje aanlopen. Ik pullikte wat aan mijn stikker en plakte deze op een onopvallende plek, gaf me toch een beter gevoel. Ik moest me er maar aan overgeven dat we nu, of in ieder geval vandaag, zouden behoren tot ‘El groupo senioros’. Martin was onze purser vandaag, Michael de piloot en vrij snel toen we de stad verlieten reden we de Cordilleras de la Costa in, de oudste bergketen. Letterlijk, een tunnel van 3 km lang en plots was het landschap bergachtig met mooie groene valleien en bovendien reden we het wijngebied van Chile binnen. We waren onderweg naar Vina del Mar, maar de 1e stop van vandaag was bij Casona Veramonte voor een wijnproeverijtje, het was 10.30 uur, maar de Pinot Noir gleed soepel naar binnen.

Toen we de laatste berg overkwamen, lagen ze daar. Valparaiso, na Santiago de grootste stad van Chili, en direct daarnaast, Vina del Mar. Inwoners 350.000 maar in de zomer incl. toeristen rond de 2 miljoen. Een echte badplaats met luxe hotels, en hoge torens tegen de stijle heuvel aangeplakt. Een lange boulevard, onderbroken door wat rotstpartijen met zeeleeuwen en pelikanen en daar tussen mooie zandstranden die verbazingwekkend stil waren. We stopten bij de Clock of Flowers en Gab analyseerde de groep. Naast de wat oudere Engelse en Deense stellen, hadden we daar een dragqueen. Zij was 1.90, zwaar opgemaakt in een lange jurk, brede schouders en coole roze slippertjes. Hij was minstens 20 jaar ouder, in korte geruite broek, gele polo en witte sokken. Uiteraard weer een paar Brazo’s waarvan de opgespoten lippen zo groot waren dat je van de selfie niet meer kon zien wat er op de achtergrond stond. Dan hadden we de Schotse broers, de oudste viel in het niet bij de jongere die was gekleed in een felgroene geruite schotse rok, gebruinde spillebeentjes en een stekelkoppie met een lange geblondeerde lok, rose gelakte teennagels, slippertjes en een lading piercings en zilveren ringen. Ik had zo’n vermoeden dat er een mooi geel Roelvink broekie onder het schotse rokje zou zitten maar Gab durfde het niet aan om te gaan kijken. Gelukkig stond er veel wind, whoehaaaaa. We lunchten bij Cocha Cochoua een visrestaurant en doken daarna de bus weer in om naar Valparaiso te rijden. Mijn horloge piepte, tijd om te bewegen; die stond niet ingesteld op touros senioros.

Valparaiso lag eveneens tegen de berg aangeplakt, maar nu veel meer laagbouw. Mooie kleurige huizen in pasteltinten, straatjes die zo stijl omhoog liepen dat autoverkeer niet was toegestaan, kinderkoppen op de straat en dan natuurlijk de kunstwerken. In feite grafity maar ze zijn zo ontzettend mooi, waardoor enkele straten als Unesco erfgoed zijn bestempeld. We stapten uit de bus en gingen te voet verder, enkele oudjes liepen met de zonnebril op de punt van de neus, hoofd achterover en armen gestrekt naar voren op hun digitale camera te drukken. Om vervolgens weer snel aan te sluiten bij de lange rij die achter de gids aanliep. Wij bleven wat achter, en bleven wat langer stilstaan bij sommige echt wonderschone kunstwerken die in de sfeervolle straatjes bijna tot leven lijken te komen. Omdat we boven aan de berg waren afgezet en daar ook de wandeling waren begonnen, namen we voor het laatste stijle stuk één van de orginele funiculars, een stijle lift zoals je die ook in Hong Kong hebt. We waren aangekomen in de haven en namen een korte bootcruise om Valparaiso vanaf het water te aanschouwen. Door de enorme vrachtschepen met soms meer dan 3000 containers aan boord, voelde het alsof we in een rubberbootje zaten, de bemanningsleden zwaaide vanaf grote hoogte naar beneden. Op enkele van de in de haven gelegen boeien, van die enorme grote stalen oranje, waren zeeleeuwen gesprongen die daar in de zon lagen te chillen. Het leefde in deze drukke haven, maar voor ons zat de tour er op. We keerden op 17 uur terug naar Santiago en aten die avond bij La Cuisine, een frans restaurantje bij onze casa in de straat. Lekker dichtbij, lekker lui en lekker eten.

En morgen, wanneer we wakker worden en hebben ontbeten, gaan we richting vliegveld voor de reis terug. Dan volgt er nog één blog.