Je leeft maar 1x

We gingen wel, we gingen niet. Helikoptervlucht met hike beloofd, maar door het slechte weer ging het niet door en Gab was ook al niet helemaal topfit dus een rustdag kwam eigenlijk wel goed uit. Toch een beetje teleurgesteld want…… wanneer heb je nou de mogelijkheid om zoiets te kunnen doen.

Ik werd vanmorgen wakker, sprong uit bed en rukte de gordijnen open en ik keek omhoog, hij was blauw, geheel blauw. Snurkie, wakker worden, weet niet hoe je je nu voelt maar we leven maar 1x, snel douchen en ontbijten en naar de heli-shop om te kijken of er plaats was, en dat was er. Niet voor een vlucht inclusief hike van 4 uur, maar nog wel voor een vlucht van 40 minuten met landing op de gletsjer. Doen we, en zo gebeurde het om 10.15.
Met slechts een camera om de nek en toch wel wat zenuwen in het lichaam liepen we naar het helikopterplatform waar we kort wat instructies kregen en de helikopter kwam aanvliegen, terug van een dropping van andere toeristen. Gab mocht voorin, naast de piloot, gordel om en koptelefoon op en daar gingen we. Een punkgave ervaring dat vliegen, even waggelend omhoog, met de neus naar beneden en vooruit, snel in hoogte stijgend en langs de bergwand richting de gletsjer. Wat een geweldig uitzicht, steeds hoger tot we de bovenkant van de gletsjer bereikten en horizontaal vlogen over de 10 kilometer lange ijslaag met bergen om ons heen, overal. Mount Cook, Mount Aspiring, Mount Maori, Mount Kiwi er begon zelfs een Mount-in-mijn-broekie te ontstaan. In extase was ik, Gab zat voorin met de camera, filmend en foto-schietend. En daar was Lake Punakaiki, waar we aan het begin van de vakantie al een paar keer omheen gereden waren richting Mount Cook, nu dus vanaf de westkust en uit de lucht, wat een awesome experience.
We landden op de gletsjer en mochten er even uit, de koptelefoon af en onder het enorme gebrul van de roterende helibladen sprongen we op het metersdikke ijs. Wat voel je je dan klein en wat is de natuur hier op zijn mooist. Een ervaring die we niet snel vergeten.

Het was 12 uur en we namen eerst een kop koffie en genoten nog wat na, voordat we in de auto stapten en richting het noorden reden. We passeerden weer een Lake waarvan ik de naam niet meer weet, maar weer mooi, spiegelend oppervlak en altijd weer die mooi aangelegde en goed aangegeven parking-stopjes waar vaak ook campers overnachten. We reden verder langs de kust waar graslanden met boerenbedrijven en koeien werden afgewisseld met bergen en u-bochten en dan weer bossen met varens. We maakten een tussenstop bij Ruatapu (geinige naam) voor de West Coast Treetops walkway, hoog boven de grond en reden door naar het stadje/dorpje Hokitika (ook een geinige naam). Hier lag 30 km landinwaarts nog een gorge met een ongelooflijke schoonheid dus dat werd een d-tour. Je leeft maar 1x. Een korte wandeling vanaf de parking, maar het was fantastisch.

Het was al laat en omdat we in een B&B sliepen in het “midden van niets”, besloten we in Hokitika bij Fat Pippi Pizza, een pizza te nemen. Het laatste stuk van de route liep langs een ruige kust, direct aan zee met soms hoge rotsten waarvan delen ook in zee lagen. Onze B&B zoals gezegd lag zomaar langs die weg en er was inderdaad geen dorp of stadje te zien binnen een half uur rijden. Het zijn de plekken die Gab graag uitzoekt en waarvan ik me altijd afvraag of ze wel op de navigatie staan, nee dus. De RAV, vol met sensoren en radar, begon al te piepen voordat we het onverharde pad opreden, links en rechts werden er obstakels gedetecteerd tot we het pad van de B&B opreden en Dennis de deur opendeed. Weer een warm welkom met deze babbelaar, het wordt dus een lange avond en daarmee een mooie afsluiter van deze geweldige mooie dag.