Green lips mussel

We lieten vanmorgen het Abel Tasman NP en de Golden Bay achter ons en reden in een rechte lijn naar het oosten, naar de Marlborough Sounds. Tenminste dat zou ik wel een keer willen. Vanaf Takaka, waar we in de Shady Rest B&B heerlijk hadden verbleven klommen we eerst over de Takaka hill, of volgens Wally de takkeheuvel. Ruim 800 meter hoog en een weg die met vele u-bochten snel stijgt en even zo snel ook weer daalt tot zeeniveau. Daarna volgde een route door een vallei, dat stuk was nog redelijk recht, tot ook daar weer een paar bergen in de weg stonden; daar gingen we weer. De navigatie gaf de laatste 60 km aan en 40 min. reistijd; mooie rustige en vlakke weg. Maar ik had nog een 2e navigatiesysteem in de auto: Gab. En die gaf een andere route aan, via de Queen Charlotte drive, slechts 40 km dus een stuk korter. Wat ze er niet bij zei, dat de weg ruim 350 bochten had. Reistijd 90 min.

Ik moet toegeven, het uitzicht was fenomenaal, we reden al langs een deel van de Marlborough sounds en daar waar we eerder in het zuiden het fjordenlandschap van de Milford en Doubtful Sounds hadden gezien, waren de sounds hier meer heuvelachtig. Ooit een berglandschap, maar nu volgelopen met zeewater, heuvels met bomen, inhammen, baaien en kleine zand of kiezelstrandjes. Soms wil je je navigatie het raam uit gooien, maar dit keer was ik er blij mee, Gab had de route weer goed uitgestippeld.

We lunchten in Havelock bij een brocante tentje, stopten elke 10 min. bij een uitkijkpunt en bereikten tegen 4-en Fernview Cottage, een gerestaureerde villa uit 1900; we waren de enige gasten. Verwelkomd met een Chardonnay uit de streek hier (perfect) en op 5 min. afstand van het kleine haventje. We maakten een korte wandeling langs een heuvelrug rond het haventje, er liepen 2 ferry boten binnen die later weer vertrokken naar Wellington en we zochten een restaurantje uit. Omdat het de streek is van de Green Lips mussels, bestelde Gab deze lekkernij. Een grote mosselsoort van 2 tot 2,5 cm, donkerbruin/groene schelp en groene lippen. Het restaurantje keek uit over het water in de haven, een paar jachten dobberend in het water, de pianist speelde wat jazz en de zon verdween achter de heuvels van de Sounds, een rode gloed achterlatend. Dit mosseltje krijgt nog een vervolg....