Zoutmeren, flamingo’s en Coca de speelgoedlama

Een tourtje in de Atacama desert, mijn verwachting was er niet omdat ik gewoon niet wist wat ons te wachten stond. Maar na gisteren in Valle de la Luna te hebben rondgelopen kon het werkelijk van alles zijn. Hadden jullie je dan een keer niet voorbereid???? Dat klopt. En leuk dat het was!

Rond 7.30 stopte er een bus voor onze casa en toen het stof was neergedaald ging de deur open. ‘Ola, bon diaz, mi llama Martha, e tu?’ Dat verstond ik in ieder geval en ik antwoorde: ‘Ola, mi llama Alex e las chicos verderop Gabrielle’. Ze begreep me en we mochten instappen. Gezellig groepje, voor me zat een Brazilliaans 4-tal waarvan de man voor me met een klein speelgoed lamaatje, genaamd Coca, op pad ging en overal foto’s maakte. Beetje kinderachtig vond ik het, maar ach, naast ‘m zat zijn chica en die had een haarband die ze elke 10 minuten opnieuw indeed, de haartjes in de plooi legde en een paar selfies maakte. Dan zou ik ook met een speelgoedlamaatje op pad gaan.

Onze 1e stop, was bij een stilstaand zoutmeer, spiegeltjeglad het water en Flamingo’s die sierlijk en garnalen pikkend voortbewogen. Een stilteplaatje noemde Gab het, weet niet precies wat ze daarmee bedoelde, het was ontzettend mooi in ieder geval. Bij het busje had de chauffeur inmiddels een heerlijk onbijtje klaar staan en kregen we wat uitleg over het vervolg. We reden zuidelijk richting het eindpunt van de tour om vandaar weer langzaam terug te keren, stoppend bij de verschilldende prachtige natuurverschijnselen. Eerst was er Salar de Talar, ook een zoutmeer, daarna nog een paar prachtige plekken en dan waren daar de Lagunas Miscante en Miniques. Vanaf San Pedro de Atacama, ons vertrekpunt vanmorgen, waren we van 2400 meter inmiddels aangeland op 4200 meter. En dat was te merken, de lucht was er wat ijl en een lichte hoofdpijn was op komen zetten. We moesten langzaam bewegen en veel drinken, maar bij mij hielp dat niet helemaal. De hoofdpijn was overgegaan in koppijn en ik bleef pissen van het vele water. Gids Martha stelde me gerust, ‘if you pee a lot, your body works good at high altitude’. Fijn bericht, dat me lichaam goed werkt, maar het gebonk in m’n kop bleef aanhouden.

We raakten lichtelijk, meer was het niet, geirriteerd aan de Brazilianen die op elke plek tientallen foto’s maakten van elkaar, de dames poserend in alle standen en dan bedoel ik ook echt alle standen. Kijkend naar de lucht, haar achterover, beentje iets krommend en klik. Liggend op het asfalt, en eigenlijk was dat nog best grappig, en overal die fokking speelgoed lama op een rotsje. Coca in Chili.

De dag was weer fantastisch in dit enorm mooie deel van Chili, en terug in San Pedro sloten we af met een heerlijke maaltijd bij La Estaka.