Aankomst Ranthambore NP

Na alle fantastische paleizen, forten, Haveli’s en van het nooit stilstaande Indiase leven genoten te hebben, reden we vandaag in ruim 2 uur naar Ranthambore National Park. Een andere omgeving, ‘who eeeever I was, who eeeeeever I was’, zong ik zachtjes mee van James Arthur, en, oh ja, andere omgeving. Nou, het was vooral groener, wat hogere vochtigheid ook in de lucht, en meer spanning in ons lichaam toen we de het Ranthambore Regency hotel binnenliepen. Wat een prachtig hotel, dicht tegen het NP waar we de komende dagen op safari gaan om de tijgers te spotten, maar de gangen en ruimtes hingen hier al vol met prachtige grote foto’s van dit wonderschone dier. Gab riep met trillende stem ‘aahhhhhhh, kijk nouuuuuuu’, een foto van een tijger met 3 kleintjes. So cute.

Het zou een rare dag worden in dit tot nu toe meest luxe hotel, de ontvangst was super, natte doekjes voor de handjes, lemonjuice, bloemenkraal omgehangen en op naar de prachtige kamer, langs de met koningspalmen begroeide tuin en het zwembad. Heerlijk. We hadden full board, wisten we niet, dus dat was een meevaller, maar toen ging mijn telefoon en kreeg ik Liliana aan de lijn, de administratieve kracht van Drivers India, het bedrijf van Mr Bablu. Ik had haar al een paar keer gesproken de afgelopen weken en herkende haar stem, maar dit keer klonk ze zorgelijk. Ze had vernomen dat reizen tussen de verschillende provincies in India werd afgeraden en/of een quarantaine dan nodig zou zijn en ook het internationale luchtverkeer hevig onder druk stond. We schrokken er toch wel van, niet dat we naief waren of zo, we waren best goed op de hoogte, maar we werden ineens ongerust. Misschien wel omdat Gab net 50 was geworden, we waren namelijk op haar 40e verjaardag ook al vast komen te zitten in New York toen de vulkaan Eyjafjallajökull, spreek dat maar eens uit !!, was uitgebarsten.

Het was zondag vandaag en contact met Emirates, de Nederlandse ambassade in New Delhi of met buitenlandse zaken, bleek volstrekt onmogelijk. We namen de beslissing om onze laatste week Goa, weliswaar een interne vlucht maar wel in een andere provincie en dus risico op quarantaine, te laten vervallen en overlegden met Mr Bablu over de opties. Hij was flexibel en wij ook, dus eerst maar even verstandig onze opties afwegen, beginnend met de vlucht naar huis. Zolang dat niet helder is, blijven we gewoon nog even genieten en gaan morgenochtend om 6 uur volgens plan op safari. Tijgertje spotten. Daarna proberen we de ambassade weer te bereiken maar die kan denk ik niet veel doen, Emirates is de sleutel en die lijkt tot nu toe onbereikbaar. Vermoedelijk loopt dit uit op een naturalisatie als Indier, maar daar zijn nog wat massages voor nodig om de nek wat losser te maken en ik zou wat moeten doen aan mijn Indisch-Engelse accent.