Tijger zonder hoofd

In al die jaren al heel wat safari’s gezien en meegemaakt en ondanks dat dat altijd een fantastische ervaring is, merkte ik vandaag dat ik me lichtjes irriteerde aan de manier zoals dat hier in Ranthambore NP is geregeld. De tijger mag dan beschermd zijn en er is een NP opgedeeld in 11 zones, maar verder is het toch wat onprofessioneel. Het lijkt erop alsof elke Indier een vergunning kan aanvragen om met jeep en toeristen het park in kan, en vandaag hadden we 2 van dergelijke safari’s. Met 6 toeristen op de banken en chauffeur en gids voorin, crossend door het park. Er reden eer auto’s maar er was geen contact met elkaar om eventueel door te geven wanneer er iets gezien was. En als het dan duidelijk werd dat er een tijger gespot was, dan werd er vol gas naar toe gecrosst en was het dringen met jeeps voor de beste plek, en vooral veel kabaal van de Indiers.

Daar waar we gisteren zone 2 en 3 hadden bezocht die werkelijk fantastisch mooi waren, bezochten we nu de zones 6 en 4 en die waren vooral groot, saai en er was weinig te zien. Na de ochtendsafari, kwamen we terug met een foto van een uil en we hadden familie Bambi een aantal keer voorbij zien huppelen. De gids deed nog z’n best door het geluid van een tijger na te bootsen, dat was dan ook het meest spannende moment van de hele trip en we keerden daarom terug voor een ontbijtje en een plons in het zwembad. Voor de middag safari was ik hoopvol, maar al snel bleek dat de tijgers zich vandaag weer niet lieten zien, alle jeeps reden doelloos rond, maakten een hoop lawaai en mijn neusgaten vulden zich meer en meer met stof. Het safari gevoel was er, maar helaas, naast wat Sambar deers, vrij vertaald een paardhert, die in het water stonden, een krokodil en nog wat kleinere antilopen, was ook nu weer niet veel te zien. Teleurgesteld en mopperend op, ik weet eigenlijk niet wat, vond het gewoon klote geregeld allemaal, reden we terug naar de ingang, door de poort en het laatste stuk naar de weg. Onze chauffeur riep nog “please hold tight”, toen hij vol het gaspedaal indrukte en we over de keien heen drilden. Blijkbaar ging het park dicht, het was al bijna 18 uur, toen we plots een hele kudde jeeps zagen staan, Indiers luid pratend en wijzend naar een plek onder een bergwand. We drongen ons tussen de andere jeeps door, en daar waren ze dan, 2 kleine zwarte oortjes tussen het gras. Moeilijk te zien, maar goed, ze waren zonder twijfel van een tijger. Met mijn telelens haalde ik de oortjes dichterbij, het waren nu oren, maar nog altijd was er nauwelijks iets te zien, totdat Arrowhead, want zo heette madam Tijger, opstond en langzaam wegliep. Tussen de bomen door zocht ik haar op met mijn lens en kon nog net een foto schieten van het lichaam van deze mooie katachtige. Meer zat er niet in vandaag, maar gelukkig toch met het blote oog nog wel goed kunnen zien hoe deze sierlijke dame langzaam achter de bomen verdween en hopelijk morgenochtend weer van de partij is wanneer we de allerlaatste safari in dit park nog mogen meemaken.