Valle del Arcoiris, de regenboogvallei

Het is zo leuk met Gab op vakantie, het is geen moment stilzitten. Gisteravond op bed was ik de foto’s aan het bekijken en zocht mijn favoriete uit, maar rond 22 uur vielen mijn ogen dicht. Echt tijd om het allemaal te verwerken is er nauwelijks, de wekker ging alweer om 7 uur, vandaag weer een tourtje. Naar Valle de Arcoiris, beter bekend als de regenboogvallei.

We konden nog net een ontbijtje naar binnen werken toen we werden opgehaald. Lorena was vandaag de tourguide, we waren met 12, een bulgaarse, een paar chilenen, wat fransen en een stel noorse meiden. Lorena vertelde vol trots over het ontstaan van Chili en de bergketens, de coast mountain range, de domeyko mountain range, de salt mountain range en de andes mountain range. Eergisteren bezochten we de salt mountain range met de zoutmeren, vandaag de domeyko mountain range. Lorena vertelde verder hoe de zon en de aarde werd geschapen, en, veel belangrijker, hoe de Lama is ontstaan. Er was eens een Vicuna en een Guanaco die elkaar zagen en op slag verliefd werden, et voila, de Lama was daar. Gab geloofde het, maar die gelooft ook echt alles. Wacht maar tot een Lama je vol in het gezicht spuugt. We passeerden San Pedro en San Paulo, de 2 meest actieve vulkanen van Chili, en Lorena vertelde over de grote aardbeving hier in 1960 met 9.4 op de schaal van Richter, de hoogste ooit gemeten en die de stad Valdivia totaal vernietigde. Nu 1 van de mooiste steden van Chili. Door de voorruit verscheen de vader aller vulkanen, Licancabur, ik voelde dat ik in deel 3 van Lord of the Rings zat en eindelijk mount doom voor het eerst zag. Instinctief voelde ik of me ring nog om zat, maar nee, die lag thuis.

Lorena riep ‘we’re gonna see some Guanacos or Lamas’, ik moest lachen, de Lamas zijn bij ons gewoon op tv, haha. Gab zie, laat mij maar ff kijken en wees direct naar links, ‘daar, 2 Guanacos’, die ziet ook echt alles. De oren doen het trouwnens ook erg goed, op een terras praat ze met mij, maar luistert tegelijkertijd naar andere gesprekken. Ik snap dat niet. Even verderop remde de bus, Lamas op de weg, zooooooo leuk. Een blondkleurige Lama liep met een kleintje, strikjes ingedaan door de locals en lekker grazend op de vlakte toen we even later Valle del Arcoiris, de regenboogvallei, binnenreden. Hobbel de bobbel en schuddend in het busje stopte we voor het ontbijt en ik dacht nog, dat had ik toch al gedaan, maar ach, ik wilde niet onbeleefd zijn en schoof een paar stukken kakelvers frans stokbrood naar binnen.

Valle del Arcoiris dan, het is alsof je binnenwandelt in een kleurrijk schilderij. Er valt een adembenemende stilte, met wat ooohs en aaahs en allalaaahs, mondjes die openvallen van vooral de groene kleuren van de rotsen die onnatuurlijk aandoen. Lorena gaf uitleg op de knietjes, once there was ocean, then tektonic plates raising the mountains, magma everywhere and then volcanos go like poef poef poef, boom and lava everywhere, then you wait milion years. Tja, en dan is daar de regenboog vallei, oogverblindend mooi en nog zo intact door de weinige toeristen die deze vallei bezoeken. We eindigden de tour bij een heilige plaats, een rotsformatie waar nog oude, 4000 jaar, rotstekeningen te vinden waren. Petrogliefen vulde Gab aan, die had wel opgelet bij de uitleg.

Terug werden we afgezet op Plaza de San Pedro de Atacama, en zagen een heerlijke plekje bij Cafe Peregrino voor een Cappucino, we deelden een Quessadilla met Guacomolo. Gab zat gezellig met een straathond, zo lief zijn die, en we babbelden wat met andere toeristen, kijkend over het mooie plein. Die middag gingen we lappie plat bij het zwembad van onze casa, ff niets meer vandaag.