Nilgiri hills of Ooty

Gisteren hadden we al een mooie indruk van het hooggelegen Ooty, zoals de engelsen deze hilltown ooit hebben genoemd naar een man met 1 arm (iets van Ootypalalalala, in Hindi), maar vandaag werd het nog mooier. We zouden met een gidsje een trekking maken en we wisten niet precies wat, maar ach, dat moet in dit met thee plantages omgeven dorpje altijd mooi zijn.

Om iets voor 10 gingen we even in het zonnetje staan, waar een iets te ijverig manneke van het hotel vroeg "can I be of any assistance Sir". Nooit Madam, want Gab wordt gewoon nooit aangesproken, ook al lig ik er half slapend naast. Afijn, op ons antwoord dat we op onze gids aan het wachten waren, klom ie in de telefoon, er kwam al snel iemand op een brommer aan rijden en na enig overleg tussen de 2 besloten ze dat dat onze gids zou zijn. Het enige engels dat ie sprak, was Yes Sir. 
Gab informeerde naar de prijs, en ik kreeg het antwoord zoals dat hier gaat, 800 roepies, zo'n 9 euro voor 4-5 uur trekking. Maar we hadden 500 afgesproken, dus Gab rook onraad en ging op zijn zachts gezegd, in de vuurlinie staan. Dan denk je dat Engels met een Indiaas accent grappig is, maar engels met een Amsterdams tintje klinkt ook heel aardig moet ik zeggen. Na enig gemopper heen en weer, verscheen er plots nog een Indier op het toneel die ons direct in vloeiend engels met een grote glimlach aansprak en vroeg of we klaar waren voor de trekking. Dat was dus de gids. 

Eerst onderweg met een lokale bus, voor 10 roepies een half uurtje verder de heuvels in en vandaar trokken we het heuvelachtige landschap in van de oorspronkelijke bewoners van deze vallei. Niet toegestaan zonder toestemming, maar omdat we een gids hadden die uit 1 van de dorpen (clan zoals het heet) komt, was alles ok. Prachtig gelopen en veel gehoord over de heuvels en hoe de engelsen met geimporteerde bomen en struiken een groot deel van deze vruchtbare vallei hebben vernaggeld. Na een uurtje of 2 kwamen we bij het huis van zijn moeder aan, waar we niet konden passeren zonder een kop thee met suiker en buffalomelk. Weer eens wat anders dan muntthee. Na nog eens een half uurtje passeerden we het huis van zijn oma, maar omdat je daar zonder maaltijd niet wegkomt en onze maag daar niet tegen kan, doken we achter een paar bomen het struikgewas in, de heuvel op. 
Achteraf bleek het een berg te zijn, en Gab is inmiddels redelijk herstellend van deze col uit de 2e categorie. Een overwinning toch wel weer, en eerlijk is eerlijk, de uitzichten waren fantastisch en het briesje op de berg deed de temperartuur zakken tot een graad of 20 en dat was ook erg lekker.

Op de terugweg, nog steeds lekker babbelend met de aardige gids, stopten we nog even in Ooty voor een paar flesjes coca cola die we in de tuin van ons hotelletje opdronken. Het was pas later dat Gab in de reisgids las dat coca cola hier niet echt zuivere koffie is vanwege het vervuilde water dat ze voor de cola gebruiken. Het is nu afwachten wanneer we daar de uiterlijke kenmerken van gaan ontdekken, oortje minder, of een dichtgevallen oog, misschien een paar tanden die losraken; het is afwachten.

Voor nu schuiven we aan tafel voor de Indische maaltijd, bij kaarslicht.

Liefs Alex en Gab