Vissen achter het net

Om 5.30 uit de veren, en dat noemen we vakantie, even snel een kop thee, de slippertjes aan en onderweg voor een 8 km lange wandeling. Debra, de eigenaar van ons guesthouse, liep met ons mee langs de kust. Eerst door het dorpje richting strand, over de kliffen en langs alle restaurantjes en winkeltjes waarvan de luiken nog dicht zaten. Aan het einde liep het pad door langs nog enkele resorts en daar was het dat we bezoek kregen van 4 honden, de honden besloten met ons mee te lopen.

In een rustig tempo en met de opkomende zon, liepen we verder langs de kust, een iets verkoelend briesje hielden de eerste opkomende zweetdruppels nog tegen, maar dat zou niet lang meer duren. Het was zelfs al op dit tijdstip allejezus heet.

We passeerden een paar huisjes die beschilderd waren (de mural op de foto) door een paar kunstenaars uit Oekraine, lijkt me beter dat ze hier nog even blijven voordat ze terugkeren naar de Krim. De eerste vissers kwamen in beeld, al touwtrekkend om de netten naar binnen te halen die die nacht daarvoor waren uitgezet in zee. "He Sir, you come and help us"; ineens verstond ik geen engels meer en Gab voelde er niet veel voor om aan de visnetten te gaan hangen. We zwoegden verder door het zand en inmiddels steeg de zon en liet de temperatuur verder oplopen; de zweetdruppels verschenen op de rug. 

Terwijl we een moskee passeerden, bleek dat we een prachtig vissersdorpje binnenliepen, geheel moslim. De honden leken dat ook te merken en begonnen tussen ons in te lopen; moslims hebben nogal een hekel aan honden en gooien stenen, maar met Gab in de buurt en een vermanend vingertje naar een moslimmannetje met een steen in zijn hand, bleef het rustig. Er stond een grote groep mannen aan een enorm net te trekken, dat bijna binnengehaald was. Mooi moment voor wat foto's en even af te wachten op de vangst van die dag. Terwijl het net de kust naderde, steeg de spanning en begonnen de mannen steeds luider te schreeuwen en te zingen. Het laatste stuk door de branding was het zwaarst en terwijl het gevulde net een paar keer de zee weer werd ingesleurd, probeerden de vogels al de eerste buit te pikken. Een enorm gejoel ontstond toen het net in zijn geheel op de kust werd getrokken; spartelende vissen in het net een brommer die aan kwam rijden met bakken om de vis af te voeren en wij op een afstandje met de camera in de hand; filmend voor onze eerste Bollywood movie.

Inmiddels waren we 1 hond kwijtgeraakt en bij het passeren van dit visserdorp kwamen we een andere bende honden tegen, onder aanvoering van Bruno de Maddog, gingen ze gelijk in de aanval en raakten we nog eens 2 honden kwijt. We konden ontsnappen met de liefste van het stel die braaf tussen ons in was blijven lopen en haalden het afhaalpunt bij de brug waar een tuktuk op ons stond te wachten. We besloten de hond mee terug te nemen in de tuktuk, betaalde de tuktuk-driver wat extra's, en braaf liggend bij onze voeten namen we hem mee terug. Een leuk tochtje al met al.

De rest van de ochtend babbelden we nog wat met Debra, bekeken wat foto's van elkaar en genoten van het ontbijt op het dakterras. De rest van de dag verbleven we op het strand, dit keer onder de parasol en inmiddels zitten we weer op het dakterras. Een heerlijk dagje Varkala; morgen onderweg naar Aleppi waar we en dag later op de houseboat stappen. Of dat een boot is met een Armin van Buuren aan boord, zullen we afwachten.

Liefs Alex en Gab