The Haven

Bij Jinja ligt het beginpunt van de Nijl die duizenden kilometers verder in Egypte uitkomt. Op slechts 21 km stroomopwaarts ligt The Haven, direct aan de oevers, waar je ogen constant op het water zijn gericht. Een stroomversnelling over een breedte van een heeeeeeeele lange sprong en her en der wat piepkleine eilandjes, vol met vogels die daar nestelen en scherend over het water af- en aanvliegen. En of je nu op je veranda in de schommelbank, in het restaurant, op een rots bij het zwembad of ergens in het gras ligt, de Nijl blijft trekken. We doen dan ook bijna niets. Gab leest wat in een boek, sluit af en toe de ogen en ik tuur wat door de lens, wachtend op …… ik weet het eigenlijk niet. De hele reis door Oeganda is zo indrukwekkend geweest en bij dit plekje aan de Nijl komt alles in gedachten nog even voorbij. Alsof elke gebeurtenis en elke ontmoeting weerspiegelt in het water, this is The Haven.

We besloten vanmorgen toch even de benen te strekken en wat te gaan wandelen, er liepen wat onverharde rode zandweggetjes in de omgeving. We liepen er rustig doorheen, kijkend naar de kleine huisjes van zelfgebakken stenen, dichtgesmeerd met klei. Golfplaat erop, gat erin met wat houten stokken en je hebt een raam, en een doek dat dienstdoet als deur. En natuurlijk een klein zonnepaneeltje A3 formaat, op het dak voor een lampje. Gele jerrycan met water en de was op een struik of hangend aan een bananenboom. De rode klei was blubberig na de hevige regen van de vorige dag. De kinderen speelden in de poeltjes water of lieten een fietsband rollen met een stokkie. Tot wij langskwamen, Muzungu, blanke mensen dus. Van verre rennen kinderen je tegemoet, Muzungu, Muzungu, Muzungu. Blij als ze je even mogen aanraken, alsof we goddelijk zijn, ze zijn zo lief en blij met bijna niets. Oude versleten kleertjes, snotneuzen en blote voetjes vies van de opgedroogde modder. Het zien van een foto of een filmpje lijkt wel een ‘Hans Klok’ truc, en vol overtuiging duwt een klein jochie zijn snotneus in mijn lens. Ik pak ik ‘m even op. Ook zijn z’n kleinere zusje, haar jurkje nat van uhhhhh, het Nijl water hoop ik. De rest springt en schreeuwt en we lachen en zijn blij. Meer heb je niet nodig op zo’n dag.

Gab’s Kipling aapje aan haar tas trekt de aandacht en om alle twijfel weg te nemen, loopt ze even alle kenmerken met de groep door. Feet, Hands, Mouth, Eyes, Nose, Hair, de kiddies herhaalden alles keurig en zelfs het ‘heel goed’ werd vloeiend nagepraat. Wat een vrolijkheid en gewoon omdat het kan, ga ik morgen gewoon weer terug om het nog eens over te doen. Hopelijk kunnen we dan ook het mooie meisje in haar beige jurkje laten lachen, die was namelijk erg van ons geschrokken.