Perito Moreno, mijn Valentijn

Valentijnsdag, in mijn beste Spaans, Dia del Valentino. Ik werd wakker, 5.30 am, het was nog donker en we zouden om 6.30 opgehaald worden voor de trip naar de Perito Moreno glacier. Liggend op zo’n 140 km ten noorden van Puerto Natales, maar aan Argentijnse kant. Dat betekent grenscontrole. Lange rij, er staan meerdere bussen, toch gaat het vlotjes en onze net vernieuwde paspoorten vullen zich al weer met nieuwe stempels. Chili out, Argentina in. We rijden eerst een heel stuk noordoostelijk, het gebied rechtomhoog is te onherbergzaam, en passeren 250 km verder en 5 uur later El Calafate, waar de lunchbox wordt opgepikt. Het is een lange rit over uitgestrekte vlaktes met enkel lage grassen en hier en daar enkele Guanacos die nieuwsgierig kijken als er een bus passeert. Kan me zo voorstelen dat je geen beeld hebt bij een Guanaco, ze lijken nogal op een Alpaca, een mini lama die niet spuugt (niet getest), maar gebruikt wordt voor dure wolle truien.

Voorbij El Calafate verandert het landschap snel, we rijden het natiale park Los Glaciares binnen, het gebied is bergachtig met veel bomen. Ook de zon blijft achter en maakt plaats voor donkere wolken en lichte regen. Het park is na Antartica het grootste met ijs bedekt land, 370 km lang en gemiddeld 35 km breed, en telt meer dan 48 belangrijke gletsjers. Mooie namen als Upsala, Viedma en Spegazzini staan voor enkele van de grootste gletsjers, Gabrielle voor mooiste, maar de meest bekende en toegankelijke is de Perito Moreno. Half ingedut door de lange busrit zitten we ineens rechtop. Daar ligt ie dan, een enorme witte ijsmassa met felblauwe spelonken, de grijze vochtige lucht hangt er boven en krakend ploft er een enorm brok ijs het water in. Wat een schouwspel, we zijn er even stil van.

Met de regenjas aan liepen we over de netjes aangelegde platformen om Perito Moreno in al haar schoonheid vanuit elke hoek te bekijken. Daarna stapten we op een boot om dat nog eens van dichtbij te doen. Hoge stukken ijs van 60 meter, braken af en ploften in het ijskoude water, hier nog grijs blauw van kleur, maar in de meren verderop turquoise kleurend. Het is alsof er een flatgebouw van 20 etages instort, wat een spektakel. Tegelijkertijd vraag je je af hoe lang het nog duurt voordat de gletsjers zijn verdwenen. Ze weerkaatsen zoveel zonlicht om de aarde koel te houden en te beschermen tegen verdere opwarming, maar bij het zien van zoveel afbrokkelend ijs, denk ik dat we die strijd niet gaan winnen.

De rit terug was wederom lang, de formaliteiten bij de grens verliepen soepel, maar het was een mooie en niet te vergeten Valentijnsdag. Mijn liefde voor Perito Moreno zal eeuwig blijven duren.