Menu de ninos

Nederlanders zijn nu eigenlijk wel een aardig volkje, alhoewel sommigen daar anders over denken. Maar vroeger? Wat een kloothommels waren we toen. De gouden eeuw noemen we dat, de tijd van Jan Pieterszoon Coen. Eigenlijk gewoon een boekhouder, maar we weten inmiddels dat ook boekhouders kloothommeltjes kunnen zijn. Nou dacht ik in Chili geen Nederlands verleden tegen te komen, maar niets bleek minder waar.

Hier op het eiland Chiloé, wereldbekend vanwege de houten kerken (Unesco erfgoed), lees ik toch op een aantal historische borden dat onze over-over-over-….papa’s kerken hebben platgebrand. Fijn dan. Gelukkig staan ze nu weer overeind of zijn ze gerestaureerd want het zijn stuk voor stuk pareltjes. Vakmanschap, al die houtversieringen.
We bezochten eerst de Iglesia de Dalcahue en staken daarna met het pontje over naar één van de vele eilandjes om er nog 2 te bezoeken, Iglesia de Acheo en de Iglesia de Quinchao. Terug met de pont besloten we naar het zuiden te rijden en de kerk van Nero, die van Vilupulli en die van Conchi te bezoeken en het daar bij te laten.

We staken het eiland over naar de westkant richting het NP de Chiloé. Hier zagen we voor het eerst de Zuidelijke Stille Oceaan. Zag er hetzelfde uit als de Noordelijke Stille Oceaan en lijkt heel veel op de Noordelijke Atlantische Oceaan of de Zuidelijke Atlantische Oceaan. Uiteindelijk is het natuurlijk gewoon water, toch voelde het speciaal, een boottocht verwijderd van Nieuw Zeeland aan de andere kant van de oceaan. Wel een lang boottochtje denk ik zo. In het NP de Chiloé kozen we een hike uit door het duingebied richting het strand. We volgden het pad door de dicht begroeide duinen dat overging in het Hans und Gretel bos. Duitsers en sprookjes, ik vind het een rare combinatie. Het strand was enorm groot en uitgestrekt, de wind was hier stevig en blies het water en zand over de vlakte heen. Het was fris en we bleven niet lang. Op de weg terug stopten we bij een hotel/restaurant en kregen een menu in het Spaans, het enige dat ik herkende was hamburguesa in één van de menu’s. Die bestelde ik: “dos menu de ninos, por favores, gracias”. De ober leek vriendelijk, hij glimlachte. Het bleek een kindermenu te zijn, en toen ik neerkeek op mijn mini-hamburgertje, wist ik waarom hij lachte.