Het beest van Pucon

Op naar Pucon, spreek uit als pukon, 110 km noordelijk gelegen en omdat ook deze route weer verbazingwekkend mooi was, reden we als 2 ouwe sokken langzaam om ons heen kijkend richting Volcan Villarica. Het doel voor morgen. Selma was alweer een tijdje jarig, dat waren natuurlijk niet vergeten, dat bloemetje was alweer 55 geworden. Maar dat zie je niet hoor!!

Het regenwoud Huilo Huilo was een hoogtepunt van dit avontuur en terwijl ik m’n volgende regel tekst bedacht op een terrasje in Pucon, zong Gab ‘hoehoehoehoehoe, that’s what lovers doooo’, van????? Geeft niet, ik herken het ook niet wanneer ze zo zingt, maar ik was uit mijn verhaal. Starend naar de cheesecakes vlogen de abnormaal grote punten taart over de toonbank, wat een taartenland is dit, we hielden ons in. Afijn, Huilo Huilo bleef achter ons, de kerstbomen bepaalden nu het landschap en het volgende meer kwam door de voorruit binnen, niet normaal meer zo mooi. We passeerden Villarica, het was zondag, alles dicht, maar hier was ie voor het eerst te zien, Volcan Villarica. Wat een bruut monster, in 2015 nog actief met een korte hevige uitbarsting, maar wat is ie mooi. Afstekend tegen een hemelsblauwe lucht, een witte sneeuwkraag rond de kratermond en ja, die gaan we morgen beklimmen.

We reden verder en net voor Pucon zat ons hotel, hoog op een stijle heuvel, de Huyndai moest flink aan de bak. Top hotelletje weer, daar heeft Gab toch een neusie voor. Het was 15.00 uur en we reden naar Pucon waar de vulkaan vanuit elke plek is te zien en zo verkenden we het erg gezellige stadje, liggend aan Lago Villarica. Met overal leuke terassen, restaurants, leuke winkeltjes en altijd het zicht op de vulkaan, gingen we op zoek naar vulling voor de komende 3 dagen. Meer dan 20 touroperaters alleen al in de hoofdstraat, maar ook hier had Gab zich voorbereid, en zo kwamen we bij ‘Patagonia Experience’ waar we een tour voor overmorgen boekte en daarna bij ‘Antu Rios v Montana’ waar we informeerden naar de beklimming van de vulkaan. Een pittige tour met een zware sneeuwhike naar de top, een ‘once in a lifetime experience’, maar er was twijfel. Rustig werden we geinformeerd over de tour zelf, er gaan meerdere gidsen mee, er wordt goed op je fysiek gelet en je kunt elk moment omdraaien en sleeend naar beneden. Dat was de druppel, we besloten om te gaan. Toch een beetje spannend liepen we een supermarkt in, we moesten inkopen doen, ontbijt, lunch, repen, chocola en water, veel water. Bij Andiamo aten we een bord pasta en zaten verzonken in gedachten over wat komen gaat, voor ons uit te kijken.