Vulkaan Villarica

Vulkaaan Villarica rookt, de dampen uit de nog actieve vulkaan stijgen op tegen de blauwe lucht. We staan op 2200 meter hoogte, 600 meter van de top verwijderd, bij het begin van de sneeuw. Gab huilt, ze kan niet meer. Wat een kutlichaam, roept ze nog, en begint te hoesten. Ik huil mee en knuffel haar, we draaien om en beginnen aan de afdaling.

Net na 5 stonden we op en werden samen met 6 andere toeristen opgehaald. We werden gebriefd en kregen onze kleding aan. Speciale bergschoenen, beenbeschermers, 2 bandana’s (voorhoofd en nek), 3 paar handschoenen en een helm. De rugzak bevatte naast een regenjas nog een pikhouweel, ijzers voor onder de schoenen en een gasmasker, ook onze proviand. Zak vol dus en al met enige twijfel, of was het angst, reden we in 3 kwartier naar het basiskamp. Het was nog donker, de zon was begonnen met zijn klim naar de hemel aan de achterkant van de vulkaan. Zo dichtbij zag Volcan Villarica er grauw en gevaarlijk uit, stijle hellingen met tonnen zand en kiezels, overal rotsblokken en de laatste overblijfselen van een dik pak sneeuw dat hier in de winter normaal ligt. Gab trok haar bandana’s voor haar gezicht om de ijzige wind tegen te houden, en leek op Fatima met helm. Vanaf het basiskamp klommen we het eerste stuk met een oude stoeltjeslift omhoog, een hilarisch filmpje was het gevolg, we waren aangekomen op 1600 meter.

Met 3 gidsen begonnen we aan de lange, lange hike naar de top, vanaf dit punt zo’n 1200 meter omhoog en het motto van de gidsen “tranquilo, smile is the only option today”. Het was al meteen pittig klimmen, stapje voor stapje zigzaggend omhoog, in een rijtje achter elkaar aan. Er waren nog zo’n 10 groepen die hetzelfde pad omhoog sjokten en hier en daar een stel met gids die vrijwel in een rechte lijn omhoog liepen, net berggeiten, respect. Het eerste uur van de in totaal 5 uur durende klim zat er op. We dronken en aten wat en genoten van het indrukwekkende uitzicht. Pucon lag nog slapend onder ons aan het meer en pal daarachter nog een vulkaan. We waren er stil van, maar toen we elkaar aankeken waren de eerste tekenen daar, twijfel over het vervolg. Voorlopig genoten we, en voelden ons klein zo op de rug van deze monsterlijke reus. De sneeuwrand was binnen bereik en een kijkje in de rokende krater, misschien zelfs nog wat lava, was nog 4 uur klimmen van ons verwijderd. De camera’s klikten en GoPro op de helmen zorgden voor draaiende koppies.

We zouden nog even doorgaan, maar vooral heeeel langzaam, en we waren niet de enige. Meerdere groepen splitsten zich op, een enkeling droeg al een gasmasker. Ook wij bleven wat achter op de rest van de groep, gids Francesco bleef bij ons. Het 2e uur was zwaar, we liepen over stukken ijs en hakten er stukken uit om je voet te kunnen plaatsen. De helling werd stijler en ons tempo zakte, de rest van de groep liep verder bij ons vandaan. De rokende vulkaan kwam dichterbij, de dampen begonnen zich te vermengen met de frisse maar koude luchtstroom en op 2200 meter was voor ons de grens bereikt. Basta, finito.

Terug hielden we hetzelfde langzame tempo aan, Gab kwam weer wat tot zichzelf en gids Francesco was superaardig. We pakten veel rust, en Francesco vertelde veel over de vulkaan, de uitbarsting in 2015 met spuwende lava en de omgeving. Ruim 2 uur later stonden we weer aan de voet van Vulcan Villarica, wat een hufter. Ik had het niet willen missen, en Gab? Die lacht inmiddels weer, voor de 3e keer kijkend naar het filmpje uit de stoeltjeslift. Een heerlijk middagje bij het zwembad, liggend in de zon was ook wel erg lekker na zo’n vermoeiend avontuur.