Rondje lago Llanquihue

De weersvoorspelling klopte, helaas. Het was bewolkt, af en toe een spat regen en fris, zo’n 12 graadjes. De vulkanen waren niet meer te zien, hingen in een dik pak wolken maar het zonnetje zat tegenover me aan het ontbijt. We pakten de rent-a-car en reden langs de kust richting Frutilar, linksom rond het lago Llanquihue. Ook hier een patrimonio arquitectonico, een wandelroute langs de mooiste Duitse historische houten huizen, een prachtige houten pier en het imposante Teatro del Lago dat met haar koperen bekleding een thuis is voor kunstexposities. Tijd 11.00 uur, Casa Rosalba, de 1e cheesecake. En lekker dat ie was, mmmmmmm.

We liepen de rest van de route en het werd wat lichter aan de horizon. Volcano Osorno werd langzaam zichtbaar en met het statief op het strand schoten we nog wat plaatjes voordat we in de rent-a-car sprongen voor het vervolg van de route. De wolken kwamen al snel weer terug en de vulkaan verdween weer, er hing regen in de lucht. Het asfalt op dit deel van de route hield op. De weg ging over onverharde wegen van stenen, maar ook hele stukken met bruine aarde. En met de regen die inmiddels flink viel, werd het toch nog een avontuur. Gab zat wat gespannen in de auto, maar de Hyundai Creta bleek geen enkele moeite te hebben met dit parcour, ik genoot. De hele route rond het meer is een aaneenschakeling van heuvels en bochten, geen recht stuk weg te vinden. Veel bomen, open velden, koeien en schapen erop of zo’n beest waarbij Gab ineens roept “heeee”, dan een minuut niets en dan ineens “Lama”. Die heb ik dus niet gezien. Het is ongelooflijk groen hier en de oude Duitse landhuizen zijn stuk voor stuk schitterend.

Vroeg in de middag passeerden we Puerto Octay, ook weer een schattig klein plaatsje, tijd voor de lunch. Gab’s buik was niet helemaal top, dus die nam een tostada en ik bestelde iets waarvan ik de Spaanse vertaling niet kende; hou wel van een verassing. Het bleek een broodje te zijn, met een hotdog, zuurkool erop, avocado, tomaat en mayonaise. Een combi die ik zelf niet had kunnen bedenken, maar heerlijk. Het regende inmiddels steeds harder en we reden daarom terug naar Puerto Varas, nu langs de andere kant van het meer. Over de voet van de vulkaan die inmiddels volledig in de wolken hing, het regende steeds harder. We passeerden nog een waterval en het groen gekleurde Lago Todos los Santos maar we bleven in de auto, geen zin om zeiknat te regenen.

Ondanks de regen toch weer veel gezien, we hoopten de vulkaan nog op te gaan, maar dat leek met de regen geen goed idee. Over een week komen we hier weer langs op de terugweg naar Puerto Montt, vandaar vliegen we naar het noorden. Misschien dan meer geluk.