Huilo Huilo Nothofagus

Het is er verschrikkelijk mooi en groen, maar het regent er dan ook 300 dagen per jaar. Maar niet wanneer wij er zijn. Gisteren een prachtige dag en vandaag nog mooier. Een knalblauwe lucht met hier en daar een wolk, zelfs vulkaan Mocho Coshuenco was te zien met sneeuw op de top. En het hotel is echt top, daar ligt het niet aan, maar ik heb het gewoon niet zo met buffetten. Te veel lekkere dingen en ik kan me dan gewoon niet beheersen, punt. Veel te veel lekkers, toch een beetje zo’n all you can eat effect waar je achteraf altijd spijt hebt dat je te veel hebt gegeten. En dan in de ochtend nog een buffet er achteraan, dan moet je dus flink aan de bak. Hiken dus, het liefst lang, veel heuvels, trappen op en af, maakt niet uit, zolang de calorieen maar verbrand worden.
We begonnen rond 10 uur met de Sendero Hoffman trail, die 7 km langs de Rio Fuy liep over een prachtig pad. Het uitzicht op de smaragdgroene rivier, met hier en daar een stroomversnelling en kleine meertjes was fantastisch en halverwege de trail, gaf mijn darm het eerste signaal. Poepen, nu! Shit dacht ik nog. Gab had al veel vaker op de hurken gezeten, maar ik nog niet. Broek op de enkels en op de hurken, maar net toen ik dacht, ik laat m zakken, dacht ik “zo valt ie in mijn achterzak”. “He Gab”, riep ik, “hoe doe je dat”. Ik kreeg tips en ja hoor, daar ging ie dan, in een prachtige krul. Daar was ik vanaf.

Het pad steeg en de kuiten moesten aan het werk, we bleven de rivier volgen en we waren de enige op de trail. Met alleen het geluid en het gehijg van 2 volgevreten hollanders kwamen we na ruim 2,5 uur aan bij Puerto Fuy, gelegen aan Lago Pirihueico. We liepen het dorp in en het uitzicht op het meer was ……….
Ik weet het eigenlijk niet onder woorden te brengen, bekijk de foto maar even, Gab die voor me uitloopt, de veerboot die wacht op de laatste passagiers op hun weg naar de grens met Argentinie. Ik voel me gelukkig op dit soort momenten.

We bleven een tijdje hangen bij de ferry, kijkend naar het meer dat slingerend tussen de heuvels verdween, en fantaserend zag ik mezelf op de ferry staan, uitkijkend naar wat er achter de horizon lag. Terug liepen we over de weg en vanaf ons hotel pakten we de Huyndai om naar de verderop gelegen Salto de Huilo Huilo te rijden voor de 2e hike. Een prachtige waterval, liggende in weer een schitterende omgeving. De afdaling ging soepel, de klim naar boven kostte de nodige moeite maar was het waard. Terug in het hotel nam Gab een relaxing massage van 50 minuten en ik dook de sauna in en zwom wat in het buitenbad tussen de Nothofagus bomen. De dag eindigde bubbelend in het 37 graden warme bad, over een uur zou het buffet al weer klaar staan