Valle de la Luna

Zo, alle tourtjes voor de komende dagen waren geboekt en vandaag hadden we gekozen voor de ‘Valle de Luna’. Op de omschrijving stond onder andere ‘atardecer de otro planeta, visitando las Tres Marías, el Cañón, el Anfiteatro y la Piedra del Coyote’. Ik was enthousiast geworden van de tekst, zonder direct te snappen wat er stond, maar ik herkende wat woorden. Otro Planeta trok me het meest en ik schatte in dat ‘atardecer’ iets met zonsondergang te maken zou hebben. Voor de rest zou ik me laten verrassen.

Omdat de tour pas startte vanaf 16.00 uur, liepen we vanmorgen na het ontbijt naar het centrum van San Pedro. Ons hotel lag op ruim een half uurtje lopen over de rode zandwegen, waar een kudde schapen voor ons de weg overstak en af en toe een pick-up of SUV die ons van een fijn rood laagje stof voorzag. Kledingadvies: geen wit. Het kleine stadje is erg gemoedelijk, lekker laid back en veel te heet om je ook maar ergens over druk te maken. Toeristen lopen met grote 6 liter watertanks in hun handen, honden die de stukjes schaduw in beslag nemen en een rij bij de ATM. Misschien wel omdat het daar gewoon koel is. We slenterden lekker door de straatjes, Gab kocht een mooie trui van Alpaca wol en we kwamen bij een prachtig plein waar de terrasjes gezellig gevuld waren, wij schoven aan voor een cappucino en zagen dat de wereld langzaam doordraaide. Op 1 van de bankjes zaten een paar Chilenen die er in deze regio toch wat meer uitzien als kleine bolle inca toetjes, het bankje ernaast een stel backpackers, vies van het stof, dreadlockhaar; eigenlijk zien die er altijd en overal wel zo uit. Waarschijnlijk over een paar jaar een kantoorbaan en een mantelpakkie aan op hoge hakken, dus nu nog maar gewoon slippertjes en die tatoo laten zetten van een Lama.

De rit naar Valle de Luna was kort, maar het landschap onbeschrijfelijk mooi. Buitenaards eigenlijk, vandaar in de omschrijving Otro Planeta. Toen ooit de 1e verticale bergketen omhoog is geduwd, miljoenen jaren terug hebben we het dan over, en later een 2e bergketen, beter bekend als de Andes ontstond er tussen een zee en in dat landschap bevonden we ons. Inmiddels opgedroogd natuurlijk, maar wat over is gebleven is een door erosie gevormd landschap met zoutaders. Gelukkig had ik lege potjes mee, die ik Frankrijk had gejat, en kon ze vullen. Altijd handig onderweg, een potje orgineel Chileens zout. We bezochten verschillende highlights met prachtige uitzichten en maakten een heeeeeeeeleboel foto’s.

De trip werd afgesloten met een spectaculaire zonsondergang op een hoge bergtop, uitkijkend over een prachtige vallei. De zon was al aan het dalen, enkele professioneel uitziende fotografen stonden met statief klaar, en daarnaast enkele honderden toeristen. En toen gebeurde het, de wolken dreven over de bergtop, de zon daalde verder en er gebeurde niets, helemaal niets. Nada. Maar dat was niet erg, we moesten er wel om lachen. We hebben in ieder geval schitterende foto’s kunnen maken.