Wharariki Beach

Er zijn hier zo ontzettend veel mooie wandelingen te doen dat het soms moeilijk kiezen is met de beperkte tijd die je hebt. Voor ons niet, wij deden er vandaag geen. Nada dus, niente, ne pas lopie lopie.
Mark, de eigenaar was weer superaardig vanmorgen bij het ontbijt, legde uit wat een poached egg nou eigenlijk was en hoe je dat het beste klaarmaakt. Voor Gab dus een poached egg en dat met en bak fruit, yoghurt, cruesli en jus d'orange is best een aardig ontbijtje. We reden Takaka uit en stopten al na een km of 7 bij Puppy springs, een volgens de Maori heilige plaats met 1 van de schoonste waterbronnen ter wereld. Elke 5 seconden borrelt er een enorme bult water omhoog (jaarverbruik van 2 persoons huishoden) en met de mossen en sedimenten uit de bodem geeft dat een enorm mooi schilderij. De foto collage spreekt voor zich. De volgende stop was bij een verborgen strandje bij Murchinson, zal verder niemand boeien denk ik, maar het was weer een mooie wandeling vanaf de parking door een bos. Het water was tepeltjeskoud, maar toch nam ik een duik en merkte inderdaad dat ze hard werden. Dat klopte dus. Gab bleef op het strand en na de slechte nacht, kon ze even een uurtje slaap inhalen.

We reden door naar de noordelijkste punt van het zuidereiland bij Puponga, waar de Farewell Spit ligt. Een enorme science fiction landtong lvan 35 km zand dat als een soort lange kiwi-snavel een baai vormt, de Golden Bay. Het is moeilijk uit te leggen, je moet eigenlijk het kaartje ff bekijken of het in Google Maps opzoeken. We zette de auto op de parking. Een korte wandeling van 30 minuten liepen we door schapiesland, een soort heuvelachtig landschap waar vroeger de hobbits rondhuppelden, en kwamen op een enorm strand waar 2 andere toeristen rondliepen. De Farewell Spit was niet goed te zien vanaf de grond en Gab had rust-arrest dus ik klom alleen de stijle grasheuvel op waar ik wel een mooi uitzicht had. Zover als ik kon kijken liep ie door en zandwolken in de lucht maakten het plaatje compleet.

Het was al laat in de middag en nog altijd een lekkere 27 graden, voor we naar het 6 km verderop gelegen Wharariki Beach reden. Iets meer naar het westen aan de noordkant en dus direct aan de Tasmanzee gelegen. Het waait hier vaak en hard en het is dan ook gevoelsmatig 10 graden kouder. Dus een trui aan, bubbeljas eroverheen, toupetje af en klaar voor de 20 min. durende wandeling. Het is dan weer onbeschrijvelijk mooi hoe je vanaf een parking, een heuvel oploopt en je waant in een groen landschap van steile met gras begroeide hellingen waar een smal pad je slingerend doorheen leidt en uitkomt in dennenbos waar de ondergrond zo zanderig is dat je je al op het strand waant. En plots stoppen de bomen, beginnen de duinen en maak je grote passen om de enorme zandheuvels af te rennen. Je realiseert je dan nog niet dat je ook weer omhoog moet later!!
Het strand nadert, maar dat is zo ontzettend groot en breed dat je eerst even moet focussen waar je naar toe loopt, het zand vliegt alle kanten om je heen, windkracht 7-8 moet het zijn en al snel zien we een kluitje toeristen bij een grote rotspartij staan. Het zeewater vult een aantal poeltjes tussen de rotsen en er blijken een 10-tal puppie zeehonden rond te spartelen. Een fantastisch schouwspel en een mooi moment om er even lekker bij te gaan zitten. We kwamen eigenlijk voor de foto van de arch, een in de zee staande rots, maar die kon nog wel even wachten.

We hadden een broodje en beleg mee, een sandwich dus, en dat was nog een uitdaging om daar het beleg op te krijgen met deze windkracht en zandstorm. Het werd met recht een zandwich. We bleven tot zonsondergang en reden in het donker terug, over de onverharde weg en de laatste 25 km soepeltjes over het asfalt. Nu eerst maar even douchen en het zand uit het spleetje spoelen. Truste.