Leeuwen en Murchison falls

Na gisteren een ge-wel-di-ge gamedrive met 3 luipaarden en tientallen andere Afrikaanse diersoorten, waren de verwachtingen vandaag hoog gespannen. We misten nog de leeuw en daarom werd onze park-gids, ze heette Martha en was pik en pik zwart, direct duidelijk gemaakt dat dat ons doel was. Kwestie van verwachtingen uitlijnen en duidelijkheid verschaffen. Dus geen stops bij de springbokken, hartebeesten of ander bambi-achtig materiaal, ook niet bij wrattenzwijnen, buffels en nog meer van dat rondgrazend spul; alleen leeuwen. En zo zou het ook gaan die dag.

Die nacht hadden we slecht geslapen. We werden bij het verlaten van het restaurant naar de tent gebracht door iemand met een flinke zaklantaarn. Omdat er hippo’s op het land zouden zijn. Fijn gevoel zo rondom de tent en dat bleek ook. Rond 23.00 uur hoorde Gab de eerste geluiden van een parend koppeltje, direct voor onze tent in het ondiepe water. Het blijkt dus dat ze die geluiden ook herkent, dat is op zich meegenomen. Na een paar uur begon het te regenen en uiteindelijk barstte het onweer los. Ik heb werkelijk waar nog nooit rechtop in mijn bed gezeten, maar nu hing ik verstrikt in de klamboe na een flink aantal flitsen en uiteindelijk een enorm krakende knal. Voordeel: de hippo’s waren ook direct klaar, gelukkig kon iedereen nu slapen.

Zoals gezegd zagen we die ochtend van de gamedrive, direct al na de ontdekking van weer een Python, op een open veld een drietal Leeuwen. Twee vrouwtjes en een mannetje. Het eerste vrouwtje liep weg en stak de weg over; ze had haar beurt gehad. Het mannetje stond op liep op het andere vrouwtje af, snuffelde even, fluisterde in haar oor en dook erop. Hij gromde, beet zachtjes in haar nek en juist toen zij begon te genieten sprong ie eraf. Het duurde 15 seconden. Herkenbaar? Ik heb t op film, een soort wildporn-movie.
Kort daarna stopten we bij een meertje, lunch met mango’s en ananas en reden als een dolle terug naar de ferry. Gab irriteerde zich aan onze gids die net teveel Max Verstappen imiteerde en sprak m even ferm aan. Zand erover, we zaten toch al onder het stof. Die middag een 2e bootsafari, dit keer naar de Murchison falls, schitterend zo over de Nijl die vol zit met Hippo’s en veel mooie vogels. We werden afgezet aan de voet van de indrukwekkende waterval, en begonnen de hike naar boven. Vanwege de Tsee Tsee vlieg droegen we lange broek, lange mouwen en dat met 37 graden en vol in de zon. De hike was super, de traktatie met een 2e waterval en woeste stroomversnelling nog beter.

Nu al zit in Oeganda in ons hart. Langs de weg terug weer zoveel mooie, diepzwarte mensen die altijd lachen. Zwaaiende kinderen onderweg van school, blootsvoets over de rood gekleurde verharde zandwegen. En bij het zien van een oud vervallen gebouwtje dat dienst doet als ziekenhuis waar een bord staat om TBC te behandelen, weet je dat je je in een 3e wereld land bevindt