Puerto Montt, off the beaten track

Onze laatste dag in het merengebied. Zo’n 10 dagen terug geland in Puerto Montt en vandaag keerden we er weer terug, want morgenochtend vliegen we naar het hoge en droge noorden, San Pedro de Atacama, woestijngebied. We reden vanmorgen vanaf Pucon terug, 330 km zuidelijk en daar waar het in Pucon nog tegen de 30 graden was, stokte de meter in Puerto Montt ergens rond de 17.

Het was een rit over Ruta 5, echt veel andere Rutas zijn er overigens niet. Van noord naar zuid of andersom, het is de enige weg in het langgerekte Chili maar er is van alles te beleven. In de middenberm liggen geregeld honden te pitten, direct langs de weg staan bushokjes waarvan de wachtende passagiers half op de weg uitkijken waar ie blijft en bussen die gewoon stoppen om mensen in te laten stappen. Het kan allemaal. Geregeld steken er hele gezinnen over of passeren we een eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur, oh nee, die tekst is van wat anders. Borden langs de weg met ‘Empanadas’, ‘ Kuchen’ en andere lekkernijen en kleine houten restaurantjes die pal aan de weg staan, gewoon parkeren op de vluchtstrook en aanschuiven. We toeften lekker over het asfalt en na een uurtje of 3 passeerden we Frutilar, je weet wel, dat leuke Duitse plaatsje met al die overheerlijke taarten. Hup van de snelweg af en even de benen strekken voordat we onder het genot van een kopje koffie een heerlijk puntje naar binnen schoven, zalig.

Aangekomen in Puerto Montt, een drukke stad, reden we linea recta naar hotel Don Luis en parkeerden in de garage. De stad zelf is niet veel soeps, een echte Chileense havenstad die inmiddels wat achtergebleven is qua toerisme omdat omliggende plaatsen dat hebben overgenomen. Toch waagden we ons aan een wandeling en kwamen in een echte volksbuurt terecht. Gab zei nog “dat noem ik nou off the beaten track”, maar ik vond het meer “reisbureua het verkeerde padje”. De huizen waren hier klein, van hout en vaak met hekwerken ervoor, wel netjes maar het oogde wat vervallen. Terug op Plaza de Armas zochten we een restaurantje en na wat gespeur kwamen we bij Fuente Ali, een echte Chileense tent met een volledig Spaanse kaart. Gab herkende Ave, kip dus en ik kon geen wijs worden uit de menukaart. In de halfopen keuken stond een kok een torenhoog broodje klaar te maken, ik liep naar binnen en vroeg in mijn beste spaans “como te llamas”, hij zei “Javier”. Ik dacht nog, oh ja, dat is “hoe heet je”. De eigenaar werd erbij gehaald en die sprak engels, pffff. Ik kreeg uitleg over de gerechten, mocht een paar biertjes proeven en we konden bestellen. Het werd een torenhoog Chileens broodje, superlekker, een mooie afsluiter in deze Chileense stad