Gorilla trekking

Spannende dag vandaag. Na het ontbijt vanaf onze lodge aan het prachtige Lake Mutanda over een smal en vooral hobbelige bergweg richting het startpunt van de Gorilla trekking. Een anderhalf uur durende rit en omdat het hier vrijwel dagelijks regent was het smalle pad ook nog eens erg blubberig. De briefing was om 8.00 uur en aangekomen zaten de porters al klaar. Porters?
Inderdaad. De trekking naar de Gorilla’s is zo zwaar dat elk van ons een personal porter mee zou krijgen, en ze zaten al klaar. Allemaal op een rijtje, grijze broek, grijs overhemd, zwarte laarzen en een zwart kortgeschoren hoofd. Rond 4 uur die nacht waren de trackers al op pad om de Gorillla’s te spotten en de locatie was bekend. We reden nog een stuk met onze land cruiser, de porters in een truck achter ons aan. We begonnen met lichte bewolking aan de trekking, broek in de sokken vanwege de rode bijtende bosmieren, stok in de hand als ondersteuning en tussen ons in de porters die alle bagage droegen en een handje zouden helpen. En dat was nodig ook.

We doken het dicht met bladeren begroeide woud in en direct al een afdaling van een meter of 30 over een stijl en modderig pad. Harry ging als eerste onderuit; er zouden er nog velen volgen. De porters hielpen elk van ons naar beneden, liepen zelf heel soepel de helling af in hun rubberen laarzen van 5 euro; en wij gleden met onze high profile bergschoenen van 140 euro gewoon recht naar beneden in de blubber. Het pad, voor zover het nog een pad was, werd smaller, voorop liepen 2 gidsen zich een weg door de dichten bladeren te hakken. Na een uurtje klauteren, door riviertjes heen en met kletsnatte schoenen door de blubber, kwamen we de trackers tegen, de Gorilla’s waren dichtbij. Vanaf dat punt doken we een steile helling op, we gleden alle kanten op en hielden ons vast aan takken en bladeren. De porters hielden ons overeind. De Gorilla’s waren nu zo dichtbij dat we ze konden horen, grommend en af en toe snel bewegend over de helling. Een stuk soepeler dan wij in ieder geval. En daar waren ze dan, de camera’s konden naar voren worden gehaald en de porters bleven staan. We bleven dicht bij elkaar en we zagen de silverback, een enorm groot mannetje met daarboven in de boom een babytje spelend in de takken. Gab kwam iets te dichtbij en ineens kwam tussen de bladeren moeders aangestormd, in een split second stond ze voor Gab’s neusje, en ze hield in. Even duidelijk maken dat de grens was bereikt.
We bleven nog ruim een uur bij ze, zo nu en dan trok de familie iets verder en hakten wij ook ons weer verder de stijle heuvel op. De enkels begonnen pijn te doen en in de lucht begon het onweer zich klaar te maken. We besloten terug te gaan, pakten alles weer in en het onweer barstte los. Binnen 3 minuten was iedereen doorweekt, gingen er nog meer onderuit met hun bakkes in de blubber en kwamen we uitgeput terug bij het beginpunt.

Een enorme ervaring, erg zwaar, en zeker niet reuma-bestendig. De terugweg naar de lodge duurde ruim 2 uur, kletsnat, blubberig en koud hingen we in de land cruiser die met 20 km per uur over de bergweg terug hobbelde, slippend door de blubberpoels en geulen die door de zware regen in de weg waren geslagen. Gab sprong direct onder een hete douche, het zonnetje kwam tevoorschijn en zit nu in recovery modus op het balkon dat uitkijkt op de 5 vulkanen rond het meer. Een schilderijtje met een lekker glas wijn.