Onderweg naar Villa de Leyva via Cathedral de Sal

Beetje onrustig geslapen verlieten we om 8 uur Bogota waar de vele militairen op straat het veilig voor ons hadden gehouden. Zo’n 50 km noordwaarts bereikten we Zipaquira, niet alleen de geboorteplaats van Tour de France winnaar Bernal, maar ook waar we de Cathedral de Sal bezochten, een zoutmijn waar vroeger de Muisca zout mijnden. Deze gasten, de mijners dus, hadden ter ere van de kruisiging van Jesus een route aangelegd met in de zoutmijn uitgeslepen kruizen. En die volgden we uiteraard, maar dan zonder kruis. Indrukwekkende mijn met diep onder de grond een lekker koffietentje met een ruime keuze(cheese)cakes.

We lunchten bij Catedral Llanera, een echt Colombiaans grill restaurant waar de karkassen op een 2 meter lange spies in de grond geprikt staan voor een stapel brandende houtblokken. Een soort grote houtskooloven dus. Gab nam de vegetarische schotel met avocado’s, champignons en gebakken banaan et moi nam een houten plaat met 3 soorten vlees waaronder Capibara. En voor wie dat niet weet, dat is een groot uitgevallen marmot en dat vond ik toch zielig. Dus in plaats daarvan nam ik de kip. Ook een dier, ik weet het, maar het voelde minder erg. Gab zei nog, “vegetarisch is ook een optie” maar ik zei “het is een vegakip”, einde verhaal.

We doken de bus in voor een 4 uur durende rit naar Villa de Leyva door een schitterend groen en bergachtig landschap, waar bossen en steile alpenweiden met her en der een koe, werden onderbroken door de enige weg die er doorheen liep. Het gebied was dunbevolkt enhighway 55 leek er eindeloos doorheen te slingeren met wat auto’s en klein vrachtverkeer onderweg naar de noordelijk gelegen stad Bucaramanga. Gab lag met het bekkie open tegen het raam aangeplakt en ontwaakte toen we in westelijke richting afsloegen en over een kleinere slingerweg verder landinwaarts reden. Er verschenen wat donkere wolken in de lucht en we reden highway 60 op voor de laatste 15 km naar Villa de Leyva dat met het grootste koloniale plein van heel Zuid Amerika op ons lag te wachten.

We checkten in bij hotel Campanario dat in een sfeervolle straat lag met kasseien en huizen in koloniale stijl en goten de welkomstcocktail achterover. Snel liepen we naar het grote plein voor nog wat foto’s in het avondlicht en zochten de winebar op. De hele groep zat er ook en we keken uit over het echt schitterende plein dat eveneens met kasseien was bestraat. Witte koloniale huizen aan elke kant met deuren en balkons van diepbruin hout. Supermooi.

Gab nam en groot glas Sangria en met een nog lege maag werd dat heeeel gezellig. Ik hield het bij 2 flinke glazen wijn en enkelzwikkend trotseerden we de kasseien 100m naar de overkant waar we nog een pizza deelden voordat we terugliepen naar het hotel.