Villa en Barichare, koloniale paradijsjes

”Oeaaaaaaaaaah, heerlijk geslapen”. Gab ontwaakte in dit kleine paradijsje Villa de Leyva. Een koloniaal stadje met kasseien en volledig witte huizen van Adobe muren, van die oude oranje halfronde klei dakpannen en donkerbruine en groene bewerkte houten deuren. Om 7 uur liepen we de straatjes al in, slenterend door het vierkante stratenpatroon van de stad,elke hoek fotograferend. De vriendelijke bevolking passeerde ons glimlachend, “buenos dias”en ouders liepen met hun kroost naar de lokale school waar de kleintjes in uniform werden achtergelaten. Het leven leek hier stil te staan, tranquilo, verkeer reed hier niet over de kasseien; een oudere man, gebruind door de zon, liep met zijn kromgebogen vrouw aan zijn arm en groette ons. Je kan niet anders dan glimlachen hier. “Dit plaatsje wordt ook voor filmlocatiesgebruikt, prachtig met wat paarden of een paar ezels”, zei Gab. Ik balkte wat voor de juiste sfeer. We hingen nog wat op het plein met een Cortado en een latte én wat lekkers. De taarten en cakes in de vitrine zagen er te lekker uit en vonden hun weg naar hun eindbestemming, bon apetit. De vakantie was nu echt begonnen.

We verlieten Villa, zoals de lokalen het hier noemen alweer, onderweg naar het volgende koloniale stadje: Barichara. Het was een lange rit over een rustige en vooral hobbelige weg, maar zeker geen straf door het schitterende groene landschap. De vele bomen hingen vol met Spaans mos, druilerig hangend aan de takken, en sommigen stonden vol in bloei met oranje bloesem en reikten vanuit het dal omhoog. Wij reden er slingerend doorheen, af en toe stoppend bij een koffietentje waar we de vitrine met quiches en empanadas plunderden. Rond 16 uur reden we Barichara binnen dat verscholen lag in het adembenemende berglandschap van Santander dat het noordelijk deel van de Andesgebergte beslaat. Het gebied van de Muisca en waar rond 1500 de 1e kolonisten zich vestigden. Het voelde alsof we die tijd weer inreden en net als Villa de Leyva was ook dit stadje cultureel erfgoed en mooi bewaard gebleven.

Ons hotel ‘Misión Santa Bárbara, één van de eerste hotels uit de 19e eeuw was nog authentiek en lag centraal in dit kleine stadje waarvan de straatjes vanaf het centrale plein redelijk stijl omhoog lopen. We liepen nog even naar het plein om de avondzon op de kathedraal te bekijken die was gebouwd met de traditionele Piedro Barichara. Een oker-rood gekleurde steen die in de avondzon een mooie gloed krijgt. Mijn kop gloeide ook dus het was tijd voor een koude Cerveza Colombiana en wat Empanadas. Gab nam wat coke, de Amerikaanse dan, en een bak Nachos terwijl ook anderen van de groep aansloten. Gezellig. We aten nog wat met Lia en Martijn bij Shambala waar 2 dames in een soort huiskamer met open keuken enkele heerlijke gerechten serveerden, voordat we rond 21.30 terug kwamen in het hotel,douchten en het bed indoken. Morgenochtend 2 wandeltochten op het programma en weer vroeg op.