Stevige wandeling

We verlieten vandaag, of gisteren, de Great Ocean Road en reden noordwaarts naar het National Park, The Grampions. Maar voordat we daar heengingen pakten we nog een stukje kust en stopten in Port Fairy. Weer zo'n typisch stadje in Australie met enorm brede lanen, huizen ver uit elkaar, de 1 nog mooier dan de andere met die typische bungalowstijl en sierhekjes. En altijd een Bakery met lekkernijen en erg goede koffie.
We reden verder naar Portland waar we even stopten bij de I van het informatiepunt (een soort VVV). Zijn overal even herkenbaar en hebben erg goede informatie, kaarten en tips. We besloten naar Cape Bridgewater te gaan, met 3 bezienswaardigheden en het was nog maar een klein stukje rijden. Bij aankomst veranderde het landschap langzaam in eeen soort maanoppervlak dat ooit gevormd door de zee, er prachtig uitzag. Er hing een enorme mistwolk langs de kust, maar die bleek later van het zeewater te zijn dat enorm ruig en heftig tegen de rotsen beukte. Wat een geweld en geweldig gezicht. We parkeerden de auto, en liepen naar het Petrified Forest, een versteend woud. Roodachtig van kleur, Gab op een rotspuntje geplaatst en foto's maken. Ik moest er ook aan geloven.
We begonnen aan de wandeling naar de zeehonden-kolonie, 5.5 km over de rotskliffen waar de zee onophoudelijk tegen de rotsmuur klapte. Het was heet, de zon brandde, ik zette Stromae op de hardste stand en daar gingen we. In ff ruim een uur, liepen we naar de kolonie en werden beloond met tientallen zeehonden die in de branding op vis aan het jagen waren. Springend uit het water, badderen op de rug en ons negerend. De enige toerist die we zagen was een Australisch meisje, ik leende wat zonnebrand factor 50 en we liepen weer terug naar het versteende woud, waar nog een uitkijkpunt was voor de blowholes. Het zeewater wordt hier met kracht tegen en door de rotsspleten gestuwd en spuit omhoog.
Op weg naar het noorden, The Grampions, was nog zo'n 2 uur rijden, we hadden al wat Wallabees (klein soort Kangaroo) gezien. Nu kwamen we in het gebied met de Kangaroos zelf, en zo zie je zie niet, en zo zie je er ineens een stuk of 20 bij een poeltje water drinken. Pa Kangaroo op de uitkijk, de kleintjes drinkend. De afrastering met prikkeldraad van een meter hoog bleek geen enkel probleem, de 1 na de ander sprong er ruim overheen. Aangekomen in Halls Gap, chekten we in bij Kookaburra Lodge Motel. Stephen de eigenaar gaf ons een warm welkom en veel tips. De kamer kijkt aan de achterkant uit op een veld met, voor zover ik kon zien, 63 Kangaroos, 14 Kakkatoos en nog wat andere vogels. De Kookaburra, de lachende vogel, nog niet gezien maar die komt nog wel.
We gingen het dorpje in voor wat boodschappen (ontbijt) en zagen echt overal Kangaroos op straat lopen, het hele dorp vol.

Morgen, vandaag dus, gaan we The Grampions in.
Liefs Alex en Gab