Weense lekkernijen en Sisi

Elisabeth van Oostenrijk  was eigenlijk een nogal zielig verhaal. Een meisje dat met haar 1.72 niet veel meer woog dan 50 kilo, 4 kinderen kreeg waarvan Rudolf (de bekendste) zelfmoord pleegde, een dochter overleed aan dyfterie of zo iets, twee andere dochters overleefden haar wel. Maar ook ongelukkig was in haar huwelijk met de keizer, Frans Jozef I, en werd vermoord op haar 61e. Maar wij kennen haar natuurlijk als Sisi, de koningin uit dat enorme paleis met mooie jurken, pracht en praal en een droom voor veel jonge meisjes die toen de film, of alle drie, zagen met Romy Schneider. We bezochten vandaag haar zomerpaleis, want Gab was één van die meisjes. We liepen alle 41 kamers af, allemaal mooi en gedetailleerd zoals dat in een paleis hoort. Fotograferen mocht niet maar de Franse meneer achter ons dacht daar anders over en klikte flink in het rond. Ik vond het grappig. 

In de tuin erom heen liepen een 20-tal tuiniers de boel bij te houden, het had ook meer de grootte van een park waar zelfs een dierentuin, de oudste van Oostenrijk, toe behoorde. Een echte maze en natuurlijk een enorme vijver met alle Griekse goden. En nog was Sisi nooit gelukkig ging het verhaal. Nou ik ben al blij met m’n eigen tuin alhoewel een vijver met van die enorme beelden nog wel gaaf zou zijn. 

We pakten de metro en zoefden naar café Central, een echt Weens koffiehuis en werden geholpen door Herr Christopher. Sjeik gekleed in zwart chalet, groot wit schort tot op de grond en goudkleurig naambordje op de borst. Sinds 1876 liepen Trotsky, Freud en zijn vrienden Polgar en Zweig hier al dagelijks over de marmeren vloer. Dat voel je toch. Een en al sfeer in dit prachtige koffiehuis, sjeik maar toch heel toegankelijk en het gebak???? To die for. 

Het was tijd om de Weense kledingbrance te steunen, leek niet of ze dat nodig hadden, en ook  wij liepen niet echt naakt op straat en de koffer zat vol, maar het was gewoon tijd om te shoppen. Bij American Vintage en COS, slaagden we beide, maar een onaangename bezoeker klopte op de deur. Snel naar café Hawelka, alweer zo’n historisch Weens koffiehuis voor een cappuccino (en ik moest kakken). Opgelucht konden we weer verder, maar we liepen op de hoek van de straat tegen nog zo’n typisch Weense gewoonte aan : ‘ Zum goldenen würstl‘. Een kiosk met een bakplaat vol verschillende worsten, van originele Wiener Bratwursen tot Currywürsten met of zonder brood, gesneden of op een kartonnetje. Er hingen al wat mannen aan de soort van bar, maar ook keurige winkelende dames op hoge hakken stonden al een vorkje te prikken met een plak ‘conchita’ würst met ketchup en/of mosterd. Top.

In de winkelstraat was het een walhalla aan winkels, terasssen op de stoep en meerdere Würstel-kiosken. Maar ook een Sachertorte winkel vol met dozen, per 5 verpakt, van deze goddelijke chocoladecake; 42 euro per stuk. Nou, doe maar een treetje, hahaha. Terug bij de Stephansdom besloten we al vroeg te eten, bij Lugeck, nog zo’n Weens begrip, en ik ging voor de typisch Weense klassieker ‘Tafelspitz im topf’ met een Grüner Veltliner. Pröst. Op de tafel stond een kaartje voor een opleiding, een cursus eigenlijk van 4 uur. Ik voelde de neiging om me in te schrijven en zou daarmee de eerste ‘Meester’ worden die als ‘Wiener Schnitzel Meister’ zou worden bekroond. Gegeven door een topkok, alle kneepjes van het vak om niet de lekkerste maar beste schnitzel te kunnen maken. Het idee voor het eerste ‘Meister Schnitzel’ restaurant was geborden en het einde van ons avontuur in Oostenrijk was aangebroken. Morgen rijden we terug en overnachten in Werbach, zo’n 100 km onder Frankfurt. Kunnen we nog net een stukje van de Romantische Strasse meepakken en daarna op ons gemakkie naar huis.