Wenen - Wien

Wunderschönen Stadt Wien

Wat een fantastisch mooie stad is Wenen en zo ontzettend veel te zien, gemoedelijk sfeertje, nauwelijks verkeer in de binnenstad en vol met nog traditionele koffiehuizen. Waar de obers nog in zwarte broek en wit overhemd lopen, je de kaaart onder je neus schuiven, wat vriendelijks zeggen, maar met hun blik al elders lijkt zijn. En taarten, vitrines vol taarten. Oh ja, en bakkerijen met de lekkerste broodjes, croissants en andere zoetigheid. Het is ook de stad van de pracht en praal die de Habsburgers hebben achtergelaten of één van die keizers, ik geloof Frans Josef de eerste, of de tweede, maakt niet zo veel uit. Maar ook paarden, veel paarden, overal paarden. Op sokkels met een keizer erop, weer die Frans Josef geloof ik, op afbeeldingen in kerken, in muren verwerkt, maar ook door de stad met een koets erachter voor de toeristen. Oh ja, en natuurlijk de Lippisaners. Nou vraag je je misschien af wat dat zijn, tenminste dat deed ik wel toen Gab het riep: “Dat zijn de Lippisaners, de witte paarden!!!!”, maar er kwam geen herinnering of zo naar boven. Het blijken dus bijzondere paarden te zijn die veel meer kunnen dan het hobbelpaard dat ik als baby had. Ze zijn sierlijk, intelligent, veelzijdig en je kan ze heel goed ‘mennen’. Weer zo’n woord dat ik niet weet. Het zijn echte acrobaten, wereldberoemd in ieder geval, vooral door de Spaanse rijschool hier in Wenen en er worden ook dagelijks shows gegeven, maar die zijn lang vooruit al uitverkocht, dus dat moet je plannen. Next time.

Voor het eerst deze vakantie waren er ook veel toeristen te zien, nog geen hordes door het gebrek aan Amerikanen en Aziaten, maar het was gezellig druk. Wij slenterden langs de verschillende bezienswaardigheden en pakten zo nu en dan een kop koffie bij één van de bekende koffiehuizen. We hadden nog niet ontbeten,  kochten een broodje met chocoladecroissant bij de Öfferl backerei en gingen op de trappen van de schitterende Jezuitenkerk zitten met een coffe-to-go. Net de eerste hap van mijn croissant, het chocola nog op m’n wangen (zo eet ik nu eenmaal), toen de deuren opengingen en een kudde chique, tja, ik denk dan toch Jezuietjes, om ons heen kwamen staan, op de trap. Wij bleven eerst nog zitten, maar dat voelt dan toch ongemakkelijk als ze dan zo op je neer kijken, maar dat was misschien ook de bedoeling van de Jezuieten-club. We lieten de Weense Urkers, achter en liepen weer verder, langs de bekendste Wiener Schnitzel tent van de stad, Figlmuller, waar al een lange rij voor de deur stond. Schnitzels op het menu, niets anders, Schnitzel Kalb oder Schnitzel Schwein. Biertje erbij, en je gaat zo op in de massa. Misschien morgen als er plek is, moeten we toch ook even meemaken.  We zigzagden door de kleine steegjes, zagen echt overal leuke winkeltjes, maar ook sjeike modezaken en altijd maar weer die fantastische schoenenzaken. Duidelijk dat hier de Italiaanse mode haar invloed heeft dacht ik zo, maar wie weet zijn de Tirolers zelf wel hippe gasten. Om elke hoek van de straat viel het mondje weer open, elke keer weer een schilderij, een prachtig plein, mooie straten en de gezelligheid van de vele koffie en gebakswinkels. En die zitten, eind van de middag gewoon strak vol, alle tafeltjes bezet en echt vol met gebak. Niet eens met koffie erbij, ook bij de Aperol Spritz, een wijtne of een biertje past hier gewoon een stuk taart bij. En waarom ook niet hé.

We belandden bij de Hofburg, het enorme paleizencomplex van de Habsburgers dat een aaneenschakeling is van prachtige wit gekleurde gebouwen met daartussen pleinen, beelden erop, veel versieringen en dan een prachtig park ertussen dat sinds 1918, einde tijdperk Habsburgers, openbaar toegankelijk is. Wat een fenomenaal ontwerp van gebouwen, met de meest fantastische bibliotheek die we ooit hebben gezien en als spektakelstuk de Schatzkamer, maar daar hadden we geen tijd meer voor. En we hebben alleen nog maar de ‘binnenkant’ van de binnenstad gezien, eromheen ligt nog een ring, de Ringstraße. Veel te bekijken dus nog hier. Maar nu was het tijd voor een halve liter Radler die zelfs Gab in luttele seconen, nou ja iets langer dan, wegklokte en we nog lekker van de zon genoten op het terras van het Palmenhaus met uitzicht op het park dat aan onze voeten lag.