Innsbruck

Ruim de 50 gepasseerd, je ziet het niet maar het is wel zo, en voor het eerst zet ik voet in Oostenrijk. En dan niet zoals zovelen er even doorheen gereden, op een parking een fotootje van de bergen schieten en door, maar echt even de sfeer proeven. Het ritje van Füssen naar de grens duurde 5 minuten en direct reden we dwars door de bergen, de Fernpass over, slingerend door de prachtige Alpen waar elke bergtop omgeven werd door een ring van witgrijze wolken en de zon voorzichtig haar weg naar het dal zocht. Idyllisch, ik droomde wat weg en reed ver beneden de toegestane snelheid, maar ach, wie doet je wat. Eerste keer Oostenrijk, dan neem ik het er ook van. 

In Innsbruck vonden we al snel de parking maar dronken eerst een kop koffie voor we in checkten bij Altstad hotel Weisses Kreuz. Super mooi hotel in een historisch pand uit 1465, uiteraard gemoderniseerd en erg sfeervol met op de 6e etage een bar met prachtig uitzicht op de stad en de bergen er om heen. Antoinette, van de receptie en gekleed in een Christelijk grijsblauw jurkje (vraag me af welk beeld je daar nu bij hebt), gaf ons een upgrade van de kamer en hopsakee. We zaten weer gebeiteld voor 4 nachten. Dat had zo zijn voordelen, vanaf 3 nachten krijg je een gratis OV kaart en 20% korting op allerlei toegangsprijzen. Kort na 14 pakten we de bus naar Patschenkofeln en reden door de ski-dorpjes met alpen-achtige hotels met balkons en geraniums, die rond Innsbruck lagen. De dame bij het gondel station gaf aan dat we te laat waren voor de volledige hike over de berg heen naar de 2e gondel om daar weer af te dalen. Helaas, het was niet anders, dus we kozen voor de afdaling en ik kan je inmiddels zeggen dat dat op ski’s In de winter toch een stuk aangenamer is en sneller gaat. Zo’n 8,5 kilometer lang en 2 uur en 30 minuten later, kwamen we uit het dennenbos vandaan waar we vrijwel constant stijl naar beneden liepen. De tenen zaten vooraan in de schoenen, kuitspieren stonden op springen en de heupen voelden niet heel soepeltjes meer aan. Pffff, dat was even bijkomen. De uitzichten daarentegen waren fenomenaal en de tiental mountain bikers die dezelfde weg omhoog ploeterden hadden het misschien nog wel zwaarder.

We aten die avond op aanraden van Antoinette, je weet wel, de receptioniste, in Gasthaus Goldenen Dachl. Een gezellig, modern restaurant met een Oostenrijkse kaart. Gab koos de vegetarische Kasespatzle en ik koos voor een halve liter weisbier met een rundvlees gerecht. De eerste kennismaking met Oostenrijk was top, Innsbruck voelt ook als een fijne stad en de Oostenrijkers? Tja, ze schakelen direct over op Engels, zelfs wanneer ik Duits praat, of althans dat denk ik zelf, en zijn tot nu toe erg vriendelijk.