De Botero ‘dames’ van Medellin

Medelllin, de stad van de eeuwige lente met een gemiddeld klimaat door haar ligging tussen de bergen. Mijn ligging vannacht was niet al te best. Nadat Gab gisteravond eerst vanaf het restaurant naar het hotel spurtte met haar sluitspier in de kramp, erg grappig gezicht maar minder leuk, en daarna leegliep, was ik vannacht aan de beurt. Maar goed, het ging in de ochtend alweer wat beter en om 8.30 liepen we naar de metro.

Vanaf de metro, leek het eenbeetje op een tripje met de Zonnebloem, reden we naar Comuna 13. Dit was jarenlang de meest gevaarlijke buurt ter wereld en nu verbonden met een kabelbaan waardoor de Communa zich meer heeft kunnen ontwikkelen. Wij stapten ook in de kabelbaan tot het eindstation maar stapten niet uit. Lekker eroverheen, foto’s maken en weer terug. Twee heuvels die volledig zijn volgebouwd met krotten, alles in een rode baksteen en tinnen platen op het dak. Een Favella eigenlijk. Maar goed dat we niet uitstapten want er zijn hier nog altijd bendes actief. Hoe dat zit? Nou daar komt ie:

Op links heb je de Guerrilla’s die strijden voor de boeren en armen. Op rechts heb je de Paramilitairen die streden als privé leger voor de elite, gewoon voor macht en geld. Die kleine Pablo Escobar was een slimmerd. Hij had het monopolie op de drugsroutes en gebruikte beiden naar behoeven om allerlei mensen uit te schakelen. De guerrilla’s deden dat met bommen, de Paramilitairen die door 3 broers waren gesticht, gebruikten vaak de kettingzaag. Afijn, in 20 jaar tijd zijn ruim 46.000 mensen omgebracht.

We pakten een lokale bus die door onze groep direct vol zat en reden terug naar een iets veiliger deel van Comuna 13. In dit deel hield de weg op en liepen kleine steile straatjes tussen de ‘krotten’ door met her en der zomaar een roltrap, gedoneerd door een politicus of zo. De wijk is één groot openlucht kunstmuseum metfantastische streetart, graffiti, dansgroepen, rappers en allerlei andere kunstvormen. Overal grote boksen die hip hop en andere beats door de Comuna bliezen enbrommers die toeterend door de straatjes reden, als een soortDHL koeriers. We liepen langzaam, hard kon ook niet, door de wijk, genietend van de sfeer die hier hing, namen een drankje en pakten de bus en metro naar het Plaza de Botero waar een tiental beelden stonden ende straat vol liep met zakkenrollers en hoertjes met dikkke billen waarvan hier niet duidelijk was wat het geslacht was. De zakkenrollers en Botero ‘dames’ hebben in ieder geval een gemeenschappelijk doel: je zak legen, zeg maar. De straten voelden niet heel veilig aan en we liepen, net als de meeste Colombianen, met de rugzak aan de voorkant en 2 handen in de broekzak. Ik merkte dat ik meer op de omstanders lette dan op de straten zelf, maar naast het plein met de enorme beelden van Botero was er verder ook niet veel te zien. Het leefde hier wel en het zal nog wel een tijdje duren voordat deze stad echt veilig is en het toerisme gaat aantrekken. Gab ging met een paar anderen het museum in en zag zelfs een collage van Cruyff en de moordfoto van de Paramilitairen die willekeurig woningen binnengingen en mensen neerschoten. Ik plofte neer op een terras met een cappuccino en zag het plein met de Botero beelden meer en meer gezelschap krijgen van de Botero ‘dames’ die in iets te strakke jurkjes klandizie zochten.