Colombiaanse Coke

De Medellinenses, inwoners van Medellin, praten liever niet meer over het verleden, maar omdat het drugskartel van Pablo Escobar toch aardig is geromantiseerd in de serie Narcos, wilde ik er toch meer van weten. De kleine Pablo die begon met wat diefstal, handel en ontvoeringen bouwde het Medellin kartel snel op met grof geweld. De vraag naar Coke vanuit Amerika was groot en zo maakte hij zo’n 60 miljoen per dag winst. Het was dan ook verrassend dat hij zich destijds overgaf, ontsnapte en werd opgespoord en gedood. Na Pablo’s dood en de jaren erna ging het geweld nog vele jaren door totdat de stad weer begon te bloeien. Vele projecten werden gestart, wijken werden verbonden met metro en kabelbanen en geïnvesteerd in onderwijs. Er was weer hoop, hoop op een toekomst zonder Coke.

Morgen zullen we daar met een wandeltour met gids nog veel meer over horen dan dat ik nu al had gelezen. Eerst maar eens veilig aankomen want het blijft een gevaarlijke stad.

We vertrokken vanmorgen vroeg en reden vrijwel 300 km in een rechte lijn naar het noorden over wederom een prachtige route. Alleen recht is het hier nooit, grote delen reden we langs een rivier die verscholen lag in een kloof en de rest klimmend en dalend over een berg. Want altijd en overal zijn hier de bergen. Halverwege stopten we in Pintada, waar we lunchten en ik een Subway had gezien. Ik bestelde een Italiano, Gab een Atun en Emmy en Corine volgde ons voorbeeld met een Vegetariano. Emmy, ruimboven de 70, glimlachte bevestigend naar het meisje die met de toppings bezig was en in rap Spaans bij elke topping vroeg of ze die wilde. Emmy knikte, lachte en rekende af. Corine, uit Ermelo en net gewend geraakt aan het feit dat de Appie op zondag een uurtje open is, deed hetzelfde en daar zaten ze dan. De vlammen uit de oren en maar roepend “och jee, wat een pittig broodje, maar wel een aardig meisje”. Goede taalles voor Gab die de hele koleerse bende bij elkaar had gevloekt over een tyfus heet broodje.

Om 15.30 reden we de wijk El Poblado binnen waar ook ons hotel staat, aan de rand van de Zona Rosa. Anders dan de naam doet vermoeden is dit de wat chiquere wijk met veel horeca en de betere hotels. We liepen met een groepje de wijk in en slenterden door wat straatjes waar een goede sfeer hing. Mooie horeca, fijne winkels en veel tropische bomen in de straat dat nog meer karakter bracht. Aan het begin van elke straat een paar hekken met Policia, alleen voetgangers doorlatend. We namen koffie met worteltaart, een flinke bak ijs en wandelden verder. Een mannetje, waarschijnlijk ooit Pablo’s medewerker, hing met zo’n dienblad voor zijn lichaam met twee van die riemen eraan zodat het bleef hangen. Wat sigaretten erop en een paar zonnebrillen en scannend naar potentiële kopers. Maar niet voor het spul op z’n dienblad. Toen hij mij aansprak ging zijn hand open en kreeg ik Coke aangeboden. Ik was meer een liefhebber van Pepsi, maar de “No gracias, yo solo quiero Pepsi” begreep ie toch niet echt. Toen Gab een foto wilde maken, tja ik stond toch voor een mooi gebouw met muurschildering, dook ie omlaag met z’n hoofd. Bang herkend te worden. Een straat verderop zijn collega, weer met een handje Coke, dus ik probeerde een andere zin: “No queiro coca”, maar ook nu werd ik niet begrepen. Het zal de uitspraak wel zijn geweest.

Gab en Anke wilden liever niet verder lopen, het straatbeeld een paar blokken verder werd wat grauwer dus we liepen terug naar het leukere deel en besloten te gaan eten. Lekker buiten op het terras met een pizza uit de houtoven en een glas Malbec uit Argentinië. Mooie eerste indruk van de stad zo al, morgenochtend gaan we met een gids op pad en ik zal hem of haar dan vragen hoe ik nu een Coke kan bestellen want dat is me nog niet gelukt.