Abdij van Melk

Auf wiederstrudel Salzburg, wilkommen Wien. Een autorit van 289 km die we iets langer maakten door tussenstopjes in Linz en de abdij van Melk.  Linz is een mooie stad, maar ook met een nazi verleden waar hier de beide Adolfjes (Hitler en Eichmann) zijn opgegroeid, maar ook Seyss Inquart die Nederland bestuurde. We liepen als eerste naar het Schloss, voordat die geschlossen was, maar de beenspieren protesteerden dus we besloten het rustig aan te doen en de 3e geplande stop, Krems am der Donau, te skippen. Het enorme rechthoekige plein in Linz, de Hauptplatz, was fantastisch mooi met aan beide kanten herenhuizen met neoclassicistische gevels in pasteltinten en een enorme zuil, de Dreifaltigkeitssaule. Toen ik de recensies las, zag ik onder andere deze: “weer zo’n barokke suikertaart” en inderdaad zie je de pleinen vaker zo, maar ik vond het mooi. De cappucino smaakte hier goed, de plaatstelijke Linzer Torte sloegen we over.

We doken de snelweg op richting Wien, Wenen, en het viel op dat de bergen overgingen in heuvels, maar vooral dat er hard werd gereden. Heel hard. Heuvel af kon ik nog wel bijbenen, maar de heuvel op moest ik me op de rechterbaan nestelen tussen de vrachtwagens die hier in een lange rij over de weg tuften. De 2e tussenstop was bij de Abdij van Melk die al vanaf de snelweg te zien was. Het leek net alsof de abdij als een stuk speelgoed boven op de groene heuvel was neergezet. Erg indrukwekkend en een belangrijke toeristische attractie waar, gelukkig voor ons, normaal hordes toeristen op af komen, maar het nu bijna verlaten leek. Toen we de tuinen in liepen en de in het paars geklede dame irritant in mijn beeld bleef staan, bleek dat ze ineens ‘aan’ ging. We liepen er langs en ze begon spontaan te zingen “Summertiiiiiiiiiime, when the livin’ is easyyyyy”. Ik herkende het nummer, maar vond de zangeres maar een vreemde. Snel liepen we door naar de kapel achter in de tuin en bij binnenkomst …………. Ja wel hoor, daar ging weer zo’n lijpo los met een keeloefening van klassieke muziek in een soort halve balletoefening waarbij ze me strak aankeek. Nou word ik niet snel verlegen of ongemakkelijk, maar ik heb nog niet eerder zo lang naar een plafond zitten staren. Ze ging ‘uit’ wanneer je de ruimte verliet, dus ik zie “nou, mooi geweest hier, auf wiedersehen”. 

We reden verder naar Wenen waar we rond 17 uur ons hotel bereikten dat buiten het centrum ligt in een wat volkse buurt, maar direct aan het Schonbronner Schlosspark. We liepen nog even de buurt in om wat te eten en kwamen bij een gezellig tentje uit waar nog net een tafeltje vrijgemaakt kon worden. Het leek op de Wiense Piep, een soort Amsterdamse De Pijp, met veel levendigheid in de straat en zelf een soort straatfeest met muziek, bratworst en biertenten. We aten een salade, namen een biertje en een cola en vonden het mooi geweest. Door het donker lliepen we terug langs het slot waar Sisi ooit in de tuin huppelde, maar nooit gelukkig werd.