Oost Canada

Daar gingen we dan, naar Canada,ik en moeder Gans, Gabrielle, die voor één keer als moeder Beer verder zou gaan, een Robidus grapje. Ik snap ‘m eerlijk gezegd ook niet, maar het zal wel iets met haar ‘moederrol’ op het werk te maken hebben. De kids zijn dus nu 4 weken alleen, als dat maar goed gaat, want op hetzelfde moment vliegen we over wat eens Forteiland Ijmuiden was.Was???? Zul je denken, het is er toch nog wel. Nou, vast wel, maar de kids van Robidus hebben hier flink huisgehouden, ze noemen dat een bedrijfsfeestje dus ik zou nog even wachten. Naast me zat een jongen uit Toronto die in Groningen zijn Corporate Law studie had afgerond en een aardig woordje Nederlands sprak. Leuke gast, zoals ik Canadezen ook verwachtte op basis van onze eerdere reis zo’n 8 jaar geleden. Hij keek tekenfilms en Marvel -films, dat dan weer wel.

Met een uur vertraging, kwamen we dan eindelijk aan in Toronto. Vanuit het noorden vlogen we over een groene oase heen, Gab zei nog “kijk eens wat een meren allemaal”, het bleekschaduw van de laaghangende bewolking te zijn, toen kort daarna de torens van de stad opdoemden met de herkebare CN tower. Met een uur vertraging zette de piloot om 19.45, daar 13.45, de wielen van de Boeing netjes op de baan en vol in de ankers, vast een remmentest, stonden we bijna direct stil opPearson International Airport. We hadden een ETA formulier, een ArriveCan formulier, onze Covid formulieren en een douane formulier ingevuld en samen met de paspoorten liepen we voorzichtig naar het glazen hokje van de douanier. Hij bestudeerde onze paspoorten, vroeg ineens “why Canada”, en ik kwam even in de verleiding om een bijdehande grap te maken maar met een por in mijn zei en een voet op mijn teen, antwoorde ik keurig “why not, such a beatiful country”. En we mochten door, met alle papieren nog in de hand. Het zal wel, maar we waren binnen en de vakantie kon nu echt beginnen.

Met de Union Pearson express zoefden we binnen een half uur naar het centrum, genietend van de skyline van Toronto waar de hoge wolkenkrabbers allen een zelfde uiterlijk hadden en de CN tower daar nog bovenuit torende. Het laatste stuk pakten we de taxi en kwamen aan in de wijk Cabbagetown, vernoemd naar de Ieren die hier vroeger ’Cabbage’, kool dus, in de tuinen van hun in Victoriaanse stijl gebouwde huizen verbouwden. En hier verbleven we, in 235 Seaton Street, in een huis uit 1878 opgetrokken met rode bakstenen en de zo kenmerkende patio’s en hoekige vormen. Nu geen tuinen meer vol met kool, maar grote bomen en veel struiken. Dana was onze gastvrouw en die gaf ons een heeeeeeel uitgebreide uitleg over het huis, de stad en overlaadde ons met tips.

Toronto met haar bijna 3 miljoen inwoners, waarvan meer dan de helft buiten Canada is geboren, is een grote stad met dus veel immigranten en dat zag je terug op straat. De eerste indruk was goed, we maakten snel contact en verkenden de buurt om ons heen voordat we crashten bij een Italiaans restaurant, Dova. Terug in onze B[e-38]B, alleen biedt Dana geen ontbijt, dus eigenlijk een B, namen we de plannen voor morgen nog even door en besloten we op tijd te gaan slapen. De kop is eraf, figuurlijk dan, en aan de lijst met tips werden nog 8 van Dana’s favoriete koffiezaakjes toegevoegd die ze op een blaadje bij de deur had neergelegd.

Benieuwd hoe het verder gaat met onze reis? Stay tuned!