Queen of Bed en Breakfast, the Stouffer Mill

We hebben al in heel wat B[e-38]B’s geslapen en het lijkt niet voor iedereen te zijn weggelegd, alhoewel ik denk dat het meer het ontbekende is, of misschien de meer intieme ervaring ten opzichte van een hotel. En het is echt niet zo dat je tussen de eigenaren in bed ligt, of lepeltje lepeltje ligt hoor Fred, maar je bent wel bij iemand in huis. Het is vooral de warmte, de service en het contact wat een B[e-38]B speciaal maakt, maar soms ook de ligging en de persoonlijke inrichting. In mijn ervaring is het ook zo dat in landen als Canada, Australie en Nieuw Zeeland de gastvrijheid enorm is. En de Stouffer Mill voelt op dit moment als de Queen of all B[e-38]B’s.

Gister schreef ik al over het bospad dat we over moesten om de Mill te bereiken en wanneer de blauwkleurige Mill zo vanuit het bos voor je opduikt wordt je ontvangen door Jesse en Don. Jesse is 79, bakt alles zelf en het ontbijt is zowel ontbijt als lunch. Drie gangen met yoghurt, brood, eieren, pannekoeken en dan nog Britse zoetigheid met scones, muffins en wanneer je nog niet omgevallen bent nog de eigen gemaakte koekjes. En dan is er Don, die vandaag 85 was geworden, het onderhoud aan de houten Mill nog zelf uitvoert, motor rijdt en in de winter op zijn tractor met hot-blower het bospad (en dat van de buren) vrijhoudt van sneeuw. De Mill heeft naast een zwembad en hottub een terras en een bovenetage waar het uitzicht over het bos op het meer fenomenaal is. De maan is de enige verlichting op het meer en wanneer de zon weer opkomt, fluiten de hummingbirds zoemend tussen de bloemen die aan de balken hangen. Don is ook antiquair en de Mill staat er vol mee, veel vanuit de tijd dat hier nog een zaagerij was en er houtkap plaatsvond. En wanneer je aan het begin van de avond op de bank gaat zitten met een kop koffie van het uitzicht geniet, speelt Jesse wat klassieke muziek op de piano. En dat Fred, is voor mij reden om altijd een B[e-38]B boven een hotel te kiezen.

Na het dus fantastische ontbijt kregen we een plan uitgestippeld voor vandaag, door Jesse die dus ook een soort van lokale gids is. We bezochten als eerste de Hawk Lake Log Chute, de allereerste sluis hier gebouwd om het waterniveau in het gebied te reguleren. We reden langs Henrietta’s Bakery voor wat broodjes voor de lunch, maar blijkbaar was dit een heel goed adres, we stonden ruim een half uur in de rij. Gelukkig niet voor niets want het broodje Pastrami, met volgens mij 3 ons vlees erop, was voortreffelijk. Net als Gab’s broodje kip. We reden zo’n 40 km het park in en kwamen bij de afslag voor Booth’s trail maar moesten nog eens 9 km over een onverharde weg waar ook een camping als een lang lint aan de oever van de meren Whitefish en Rock ligt. De parking was vol en als een echte Nederlander dacht ik de Ford Escape in de berm te parkeren, maar de net achter ons aangekomen park ranger dacht daar iets anders over. Hij was overigens heel vriendelijk en had het wel over een bon, maar zei er direct bij dat ie dat niet wilde. Nou ik ook niet. Hij deed zijn best, en bekeek de parkeerplaats vanuit elke hoek, er stonden 12 auto’s, bekeek ‘m nog een keer en maakte nog een rondje voordat ie bij ons terug kwam. “No space as far as I can see, you just have to wait”. Zo ver was ik ook al, maar ik lachte vriendelijk en zei “no worries, patience is my middlename”. Hij begreep me niet, en vond het vervelend dat hij ons niet kon helpen, maar al snel kwam er een juppenstelletje uit Toronto van het padje aflopen, “oh my gosh, you’re gonna do the hike, well it’s very hard”.Gab geloofde haar niet echt en achteraf ook terecht, het was een pittige maar vrij eenvoudige hike, slechts 5 km maar wel met weer een fantastisch mooi uitzicht. Vandaar ook even een bergwandje beklommen, gewoon voor de spanning[e-1f601][e-1f601][e-1f601].Het zijn van deze vakantie voorlopig ook de laatste foto’s van bossen, meren en mooie uitzichten, want morgen rijden we weer naar Toronto en leveren de huurauto in.

We aten al vroeg, het ontbijt was nog niet verteerd, ook niet door de hike, en het broodje pastrami stond nog in de file voor mijn slokdarm kanaal of waar dat dan ook verteerd wordt. We kwamen langs Pizza On Earh, tip van Jesse, en die lag werkelijk nergens dichtbij. Geen dorpje, geen huizen in de buurt, geen niets, alleen route 35 in dit dunbevolkte gebied. Maar poepiedruk deze Diner die echt fantastisch werkt. Je gaat de eerste deur in, besteld iets van het bord, Pizza dus, betaalt en geeft je naam door. Je loopt door naar het terras met je drankje en gaat lekker zitten, of blijft staan. Vanuit de open keuken die volledig met gaas is afgedekt wordt de pizza in een houtgestookte oven, want hout hebben ze hier genoeg, klaargemaakt, in een doos gestopt en bij de counter wordt de bestelling aangekondigd: “Pizza for Alex”.Lekker aan een houten tafel open je de doos met een enorme pizza, zonder bestek, en je vouwt de voorgesneden stukken een beetje dubbel om ze zo naar binnen te schuiven. De grote SUV’s rijden af en aan en de ene na de andere bestelling wordt luidkeels aangekondigd, fantastisch sfeertje en erg lekker, maar nu wel heeeel vol.