Algonquin Highlands

Algonquin Park, daar gingen we vandaag naar toe. Gisteren vanaf het meest oostelijke punt van onze reis, Baie-Saint-Catherine, gereden naar Oka dat net links van Montreal ligt. En vandaag dus naar één van Canada’s grootste parken dat recht boven Toronto ligt en daarom ook een heel populair park. In 1893 als eerste provinciale park van Canada vastgesteld om de houtkap te reguleren. De naam komt van de oorspronkelijke bewoners, de Algonquin die ooit Jack de Houthakker zag komen en hele stukken bos zag wegkappen. Deze lumber jacks vervoerden de stammen in kano’s over de rivieren, sliepen er in zelf gefabriceerde tenten bovenop, en reisden tot aan Quebec waar het hout verscheept werd naar Europa. We hebben het dan over 1830 tot 1860. Nu, bijna 200 jaar later, wordt het gewoon afgeleverd in de Praxis, en niet meer met de kano vermoed ik.

We reden een mooie route vandaag, volgden de Ottawa rivier aan de bovenkant en door Otttawa heen, waar we koffie dronken,om aan de onderkant verder te gaan. Vanaf Ottawa leek de bewoonde wereld ineens heel klein, bijna geen stadjes meer, zelfs dorpen waren zo klein dat de op de borden genoemde inwonersaantallen vaak niet boven de 3000 uitkomen. En een dorp is hier nog een dorp, met soms een kerkje, een hoofdstraat met een paar zijstraten en enkele winkeltjes of in ieder geval een General Store waar ze echt van alles hebben. Oh ja, en een benzinepomp. En voorbij het dorp is er weer bos, bos, meren en bos. Maar helaas nog geen zwarte beer of eland te zien. We hadden een easy listening playlist opstaan, paste wel goed bij de cruisecontrol die op 93 km stond en een auto die verder ook het rijden vrijwel geheel automatisch doet. Dus ik had mijn focus op de muziek, zat lekker mee te zingen metNorah Jones, Sam Smith en Amos Lee en pingelde wat met mijn vingers op het stuur. Gab riep af en toe iets wat de navigatie ook al wist en als we fout reden gaf ik haar de schuld en zong weer verder in het Italiaans toen Eros Ramazotti voorbij kwam. Ging vrij goed moet ik zeggen.

Toen we op Route 60 of Highway 60 het Algonquin park in reden werden we netjes geregistreerd, betaalden de entree en kregen een uitgebreide plattegrond mee met alle hikes, boot- en kanotochten en bike trails. Er was veel te doen in dit inmense park en omdat we ook morgen hier nog de hele dag zijn, besloten we om vandaag een paar kleine hikes te maken. De eerste was de ‘ Beaver-loop’. Nu kun je misschien denken dat je dan een bever een looping ziet maken, maar helaas, het is de bever die lekker onder water of in zijn zelf gebouwde penthouse blijft zitten en wij die de looping lopen. En toch zijn het bijzondere beesten. Op de foto, met Gab rechts aan de zijkant, zie je de dam liggen die van omgeknaagde boomstammen is gemaakt met daartussen takken en gras. Daarachter is dus een heel meer ontstaan waar mister Bever vervolgens zijn penthouse bouwt met de ingang onderwater, lelies ervoor et voila. Fantastische dieren toch? De omgeving was weer fenomenaal mooi, de wolken weerspiegelden in het water en het bos leek er nog ongerept bij te liggen.

De tweede korte hike was de Spruce Bog Boardwalk trail waar een houten vlonder als een pad is neergelegd in het wetland. Weet er niet echt een Nederlands woord voor, maar er ligt een metersdiepe laag donkerbruin water waarboven door bacteriën een plantengroei is ontstaan die uit een dikke laag bestaat. Het is net een veld met planten waar je op kunt lopen, maar erg drassig en mogelijk zak je er ook doorheen. Dus lekker op de planken blijven lopen, maar ook daar sprongen de kikkers over je schoenen heen. Ik zei nog “vast niets voor Selma dit, die zou gillend naar de auto rennen”. Gab lachte en het was weer tijd voor een sprongfoto, beetje filmen en wat mooie plaatjes. Fijn dat ik mijn statief bij me had.

Het was al tegen 18 uur en we moesten nog een kilometertje of 40 naar onze bijzonder B[e-38]B, de Stouffer Mill. Geen molen, maar een houtzagerij en de ligging was filmisch mooi, of hoe je dat ook schrijft. Ik probeer het even te beschrijven. We reden 80 op de Parkway, alleen, met links en rechts bos en we passeerden net een meer, hoe kan het ook anders. Aan de kant van de weg stond een bord met “Stouffer Mill”, maar verder in de wijde omgeving geen enkele bebouwing. Ik gooide het stuur om en kwam terecht op een bospad, dat niet 100, ook niet 200 of 300, maar bijna 500 meter lang was, rotsachtig, smal, slingerend en ook nog eens met een steile heuvel. Op de bomen stonden bordjes geplakt, van een zwarte beer, een eland en halverwege de tekst “Don’t give up” en het werd een vermakelijk en bobbelig ritje. Maar plots was er licht, een opening in het bos en daar stond de prachtige in ronde vorm gebouwde Mill. Lichblauw van kleur, rond en een paar etages hoog waardoor een fantastisch uitzicht over het omringende bos en het meer dat we eerder waren gepasseerd. Een ouder stel, ver over de pensioendatum heen ontving ons warm en hartelijk. En Sasha, de herder die ons al bij de auto opving. Het wordt vast een mooi verblijf, de eigen gemaakte koekjes zijn in ieder geval heerlijk.