Route 2, the Appleroad

Casa Blanca in Niagara on the Lake is zo’n B[e-38]B waar alles klopt. Een huis vol sfeer, een superaardige gastvrouw, Nancy, een kamer met hemelbed, gevulde koelkast (inbegrepen), pantoffeltjes, lekkere spulletjes in de badkamer, een ontbijt dat meer op een 3-gangen diner lijkt, een man in de tuin, Joe, en een ferrari voor de deur.Grapje, nou eigenlijk niet, hij stond er gewoon, maar goed, dit gebied is hier ook vergelijkbaar met The Hamptons in de staat New York, dus tja. De Ferrari was overigens van een stel dat bij ons aan tafel zat en naast de Ferrari nog een Jeep had, woonde in Toronto, een huis had in Florida, met extra auto, nou ja, man werkte in het Financial district en zijn vrouw, met Botox wangetjes, iets te grote lippen en een echt ‘oh wooow, really, yes I knoooow’ accent was blond, uiteraard, slank en had vroeger Aardrijkskunde als sterkste vak. Ze waren nl op een Cruise geweest, deden niet anders, naar Nederland. ‘Oh my gosh, what was the name of that town again honeybun, was it somish like Copenhagen Dasz’.‘No sweety, it was Denmark, Copenhagen and its Haagen- Dasz’.

We reden naar de Whirlpool Aero car en de White water walk.Één van de meest woeste rivieren ter wereld, klasse 6 op de white water rafting list aka ‘not doable’. Het water klotst hier links en rechts hard tussen de rotswanden met soms metershoge golven, tussen Canada en de States en vormt zo een natuurlijke grens. De Aero car, even verderop bracht ons, en 18 anderen, in een felrode cablecar naar de overkant, tenminste, tot vlak voor de rotswand want dat is natuurlijk Amerika. Dus iedereen omdraaien en weer terug. De cablecar hing boven een u-bocht in de rivier waar het water in een pool terechtkwam en in een rustiger tempo doorstroomde dit was ook het startpunt voor de white water rafting boten. Maar niet voor ons.

We verlieten Niagara en koersten richting Kingston op onze route naar het oosten, maar moesten eerst weer langs het drukke Toronto waar de vele snelwegen op, over en door elkaar liepen. Allen vol en zelfs met navigatie in de auto én Gab’s navigatieskills naast me was het lastig om de juiste weg te vinden. We doken al snel van de snelweg af, het werd groener en rustiger, we stopten langs Lake Ontario bij Port Hope. Geen ‘Port’ gezien en de ‘hope’ leek hier al lang vervlogen. Maar de koffie was goed. Route 2, de oude snelweg en nu een mooie route die de Apple Route wordt genoemd, liep slingerend door de glooiende graanvelden en vele fruit kwekerijen oa ’Piet’s fruityard’. We tetterden luidkeels mee met Kenny Rogers, Hall[e-38]Oates, Neil Diamond en nog veel meer oudere maar soms te foute nummers. Gelukkig waren de ramen dicht.

Kingston, lag ook weer aan Lake Ontario, wat meer naar het Noord Oosten en aan de monding van de St. Lawrence rivier die uitkomt bij Montréal in Lac St. Louis. Het gebied heet ‘The thousand Islands’, gaan we morgen bekijken met een cruise. We verblijven in de Hochelaga Inn, een oude historische villa met torentjes ennnn, een veranda waar we bij aankomst van een lekkere kop thee genoten. We liepen rond 20.00 uur naar het stadje, stonden even in de rij bij Wooden Head en namen een heerlijke pizza in deze gezellige en drukke tent.