Franse koffie

Ottowa, hoofdstad van Canada, is mooi en indrukwekkend met een aantal imposante gebouwen (oa. Parliament Hill) en de Rideau Locks), maar genoeg voor een dag. Daarom reden we vandaag al weer 200km naar het noordoosten, naar de Laurentides. Nu spreken de Franstalige Canadezen dat wel mooi uit, maar de Engelstaligen praten net zo vloeiend Frans als ‘moi’ en tja, dat klinkt dan zoiets als ‘The Lauren Tijd’, als een soort tijdzone. Grappig. Het is beter bekend als het ski-gebied van de Montrealers en nu, hoog zomer, een prachtig gebied waar de routeBelles Histoire ‘nog wat’ doorheen slingert. We bereikten Mont Tremblant rond het middaguur en namen een kop koffie in de gezellige hoofdstraat, maar die was niet te zuipen. Snel door naar het Tourist Office waar we info verzamelden over hikes en andere activiteiten in de regio en met een stapel folders reden we naar het bergdorp Tremblant. Eigenlijk heet alles hier Tremblant of Mont Tremblant, weet eigenlijk het verschil niet. Het dorp leefde in ieder geval en er speelde diverse bandjes; het was Jazz-week en we bleven even een tijdje hangen bij een paar puike muzikanten.We deelden een belegd stokbrood, maar helaas was de koffie hier niet heel veel beter. Zal dat dan toch dat Franstalige zijn???

De kleurige huizen en puntige daken hadden wat weg van Disney en op het grote plein stond een gratis stoeltjeslift om ons naar het hoger gelegen deel te brengen. Het wolkendek werd iets lichter, het was de eerste bewolkte dag en het drupte licht maar we hadden er nog geen last van. Vanaf dit punt ging er een gondola omhoog, en hopelijk ook weer omlaag dacht ik nog, die ons naar de hiking trails boven op de berg zou brengen. Achter de kassa bevond zich een donkere gezette dame en ik bestelde 2 tickets, maar het antwoord was kort: ‘sorry, we’re closing down, a storm is coming’. Ik keek naar boven, zag een blauwe lucht, keek achterom en zag nog meer blauwe lucht met een paar wolken en zei ‘Really? Did you checked the Buienradar?’. Ze lachtte en met haar stralende witte tanden zei ze:‘Yeah dude, our radar is pointing out some heave clouds, and we are never wrong’.

Teleurgesteld liepen we de heuvel weer af, zaten nog wat op een bankje, en zagen hoe de lucht donkerder en donkerder werd. Ze had gelijk en met alle folders in de hand liepen we weer naar de auto. We reden terug en stopten bij een bos waar we een tweede poging deden voor een hike maar zaten op de verkeerde plek. Dus hup in de auto en door naar de juiste plek, maar ook hier aangekomen begon het te regenen en we keerden weer om en reden we naar onze B[e-38]B. Pimbana Spa [e-38] Massage, maar zonder Massage door gebrek aan personeel, en slechts 5 kamers. Gab’s voeten deden pijn en we namen onze rust, lagen lekker languit en langzaam keerde de zon weer terug.

Die avond aten we bij C’est la Vie, een Belgiscvhe chef die vis en vlees op een hotstone serveerde. Nog rauw op de plaat en naar eigen smaak te grillen. Top. Napratend leek de dag in het water gevallen te zijn, maar he, het was een relaxed dagje, mooie omgeving en hoe lekker is het wanneer je kunt afsluiten met een heerlijke cappucino en een espresso. Poging 3, maar helaassssss, ook hier leek het op uilenzeik en ik begon te denken dat de Fransen niet alleen goede maar ook slechte gewoontes hadden meegenomen naar Canada. Op de terugweg stond Bambi op de weg, samen met zijn zusje, zo maar, ze stonden gefixeerd te staren, wat zielig kijkend en ik dacht nog, ze hebben ook vast Franse koffie gedronken.