Minky de vinvis

We vertrokken al vroeg vanuit Saguenay richtingBaie-Saint-Catherine maar we reden aan de bovenkant van de Saguenay rivier. De Route Fjord die later overging in Route Baleines dat vrij vertaald de walvisroute heet. De gletsjer die ooit dit landschap had gecreeeerd door de enorme ijsmassa tussen de bergen te duwen had erwerkelijk een enorme broccoli van gemaakt. Het was alsof ik met een speelgoed autootje door de broccoli reed, stijl omhoog en omlaag, overal groene begroeide hellingen en meertjes en rivieren. Adembenemend mooi, zelfs Coldplay kon ons niet mee laten zingen en in stilte reden we op cruise control uit het gebied van de fjorden en walvis gebied binnen. We kwamen aan in her schattige plaatsje Tadousac dat klein was maar erg sfeeervol. Kleine restaurantjes, een toerist info en walvis-tour-shops die op een heuvel lagen rondom de baai. De zon scheen, wenamen een heerlijke Crêpe en een Croque Madame als lunch bij café Bohème en maakten ons op voor de walvistocht.

Het zou 10–15 graden kouder zijn op de Zodiac die we hadden geboekt dus gewapend met extra trui, lange broek en een verschaft kou- en waterbestendig pak vertrokken we om 13.30 uit de haven. Bloedheet, toen nog, maar dat zou snel omslaan in bibbertjes koud. In volledig oranje outfit gingen we aan boord, wij zaten voorop en dan vang je veel wind weet ik nu[e-1f92a], maar we zagen ook veel. Omdat de haven in de monding van de Saguenay rivier ligt, daar waar deze de St. Lawrence rivier instroomt, is dit ook het gebied waar veel walvissen en zeeleeuwen op vis jagen. Direct al zagen we een witte Beluga walvis, ik was te laat met de camera, en omdat het een beschermd dier is mag de boot niet stilliggen en gooide de kapitein het gas open. Met de neus omhoog en zigzaggend over de de slipstream van de andere Zodiac werd het zeker 10 graden kouder. De wind over de St. Lawrence rivier was koud en een eind verder zagen we de Minky walvis en de Bultrug. Lastig ze te volgen omdat ze alle kanten op zwemmen en telkens op een andere plek bovenkomen. Makkelijker was het met de enorme school aan zeeleeuwen die voorbij kwam en nieuwsgierig naar onze oranje pakken keken, met één poot hun ogen afschermde, zo van ‘mijn God wat een outfit’ en weer onder doken. We waren zo ver de St. Lawrence rivier opgevaren dat we volle kracht terug gingen naar het punt waar beide rivieren elkaar kussen en waar we meerdere Minky walvissen zagen. In ons taaltje een dwergvinvis die lang en slank zijn en erg nieuwsgierig. En ook Mr. Beluga liet zijn witte rug nog even zien voordat we aan het einde van de bijna 3 uur durende trip nog even mochten genieten van de vaarkunsten van de kapitein. Op volle kracht met de Zodiac de rivier even op, een scherpe zwieper links en rechts en een hoop gegil. Mr. Beluga keek vanuit de baai nog even op en dacht er het zijne van.

Langs de boulevard pakte ik een wit biertje van de tap en liet me in een stoel zakken. Gab weer aan de Sangria en met het strand aan onze voeten zagen we een Minky walvis zo nu en dan boven water komen. Super gaaf zo dicht bij de oever, we waren ook niet de enige toeschouwers van deze prachtige vinvis. We aten vroeg, nog lekker in de avondzon en namen een salade L’atlantique bij Café Bohème die vol zat met schaaldieren en overlegd met gerookte zalm. Waarschijnlijk bijna hetzelfde menu dat de walvissen nu aten. Maar goed, we maakten het niet laat, moesten nog naar de andere kant van de rivier naar onze Gite. Een Bed [e-38] Breakfast dus. De veerboot ging elke 20 min en ging stipt op tijd en direct aan de andere kant lag onze Gite op een heuvel. Prachtig sfeervol, bekijk de foto maar even, en vanaf de veranda spotte Gab direct al weer haar Minky, klinkt toch beter dan dwergvinvis, die haar groette. “Truste Minky, voor straks”, fluisterde Gab maar ik hoorde het en fluisterde zachtjes terug, “doe normaal, vinvissen slapen niet”.