Starbucks Coffee @volcanpoas

Heerlijk lang geslapen en de energie weer terug, ontwaakten we met het uitzicht op de schitterende omgeving van San José. De stad zelf is niet bijzonder en daarom hadden we gekozen voor een hotel buiten de stad. Perfect. De harde wind had de lucht schoon geblazen en de omringende vulkanen lagen er geduldig bij, wachtend op ons bezoek.

We kozen uit de ontbijt opties voor het kids menu, cornflakes en toast omdat we nog geen trek hadden in het hier zo populaire Callo Pinto. Bonen en rijst met eieren. Dat zou na 3 weken Keto ook wel jammer zijn.

We pakten een taxi naar Costa Rent a car en haalde de Chevrolet Groove op en reden direct al een drukke weg op, maar bleven gelukkig aan de rand van de stad toen we al snel de slingerende route naar Volcan Poas vonden. Groene heuvelachtige omgeving met lage huizen en altijd maar dat prachtige uitzicht op de vulkanen. De vakantie was begonnen! We reden langsHacienda Alsacia Starbucks Coffee Farm, de enige koffieplantage van Starbucks zelf en werkelijk schitterend gelegen met een sfeervolle …….,tja Starbucks dus. Stoeltjes op de rand van de vallei, kop koffie met bananen cake en een beetje turend in de verte. Ik dacht nog even aan Newt uit ‘Fantastic Beasts’ en hoopte een Guilin of een ander schepsel te zien. Gab ging naast me zitten, ook goed.

We slingerden verder, pikten een Franse tourist op die stond te liften en mochten niet eerder dan 12.40 het park in waar inmiddels de wolken binnen dreven en de temperatuur deed dalen. De in 2017 nog actieve vulkaan werd maar beperkt opengesteld en niet alle hikes waren open.. Alle NP’s in Costa Rica zijn inmiddels gereguleerd en de regering houdt hiermee de aantallen toeristen in stand en beschermd zo ook de flora en fauna. Top vind ik dat.

Het turquoise meertje dat vanaf de ingang van het park een kleine km lopen is, verandert constant van kleur door de overdrijvende wolken die het zonlicht blokkeren. Een mooi schouwspel en waar het bord idyllisch aangeeft “here you feel the the clouds kissing your cheek” kan ik daar met die rotte eieren lucht toch geen beeld bij krijgen. Ik laat het voor wat het is en we kiezen het volgende pad dat ook weer een kleine km naar een hoger gelegen kratermeer leidt met de naam Botos. Het nevelwoud is groen, de mossen klimmen langzaam de bomen in en aan de paraplu bladeren hangen druppels die 1 voor 1 op de grond vallen. We gingen er even onderstaan en schoten wat foto’s, parapluutje op en klik.

We liepen dezelfe route terug en Gab’s arm was voor de eerste keer in 5 maanden zonder tintelingen, heel blij dus en nu maar hopen dat het herstel is ingezet. Met de auto zoefden we terug en konden een 2e stop bij de Starbucks koffieplantage niet weerstaan. Een empanada vulde de verbrandde calorieën weer aan en rustig reden we terug naar ons hotel. Een heerlijke eerste dag.