Manuel Antonio - jungle, beach en fun

Wat onrustig geslapen in The Falls, een werkelijk pareltje van een hotel waar de kamers in kleine 4-tallen verdeeld staan ineen tropische tuin. Gab’s schatje Barrel was bij de dierenarts geweest maar die had niet veel ontdekt, en nog altijd gaat het niet zo lekker dus morgen gaat die lieve San buufie weer met hem terug naar de dierenarts.

Het was al gezellig druk bij het ontbijt en een vader met dochter begonnen aan tafel met een dankwoord. Gab zei nog “nou dat heb ik nou nog nooit gezien, bidden op vakantie”, en ik riep nog “God heeft geen vakantie hè”, en nam een hap van de bananen pannenkoek. We pakten de bus en reden 8 km over de prachtige slingerweg naar zeeniveau, de ingang van Parque Nacional Manuel Antonio. Dit park heeft de vorm van een grote stronk Broccoli die uit het land steekt en je dus aan 2 kanten een baai hebt met parelwitte stranden, palmbomen en alles wat er thuishoort in een paradijs. Maar om er te komen loop je eerst een kilometer of zo door de dichte ‘broccoli’ zelf. Het is dus eerst een jungle hike en daarna een white beach bounty swim en dat geeft leuke combinaties. Door de drukkende warmte, de toch benodigde jungle kleding, stevige schoenen en onder gespoten met Deet, loop je bezweet en opgezwollen van de vochtige warmte zo het witte zandstrand op. Het zweet breekt je uit, je sloft door het zand en trekt al je kleding uit om een duik te nemen in het warme zeewater dat zo de baai in rolt. En dat is het moment dat je denkt, ah, nou weer ik wat ik vergeten was …. zwembroek. Met een doorweekte boxer sta je vervolgens een half uur lang wat op te drogen onder een kokospalm en als je om je heen kijkt overweeg je toch ook om een string aan te schaffen. Het wordt nog leuker wanneer sommige dames op de terugweg door het stuk Mangrove bos niet de moeite nemen zich aan te kleden en in string en bikini teruglopen. Grappige beelden levert dat op.

Manuel Antonio is het kleinste, oudste en meest populaire NP hier in Costa Rica maar alleen in de weekends echt druk. Wij liepen zonder gids en volgden dus vooral de andere gidsen die ergens stil gingen staan, de telescoop kijkers richtten en uitleg gaven. Met Gab’s scherpe ogen en oren hadden we zo een free tour en zagen weer een fraai aantal schepsels. Ik zeg dat zo omdat sommige beesten zich perfect aan de omgeving hebben aangepast om te overleven. Na eerst een giftige spin te zien hangen zagen we een bladvogel en omdat ie niet of nauwelijks kan vliegen en dus op de grond leeft is ie volledig in een blad camouflage gehuld. Kijk op de foto maar of je ‘m ontdekt. De giftige slang was het lastigste te ontdekken en de kameleon die in een split second van bruin naar groen muteert, erg gaaf. We zagen eindelijk ook een White Nose Coati die een plant aan het slopen was voor deze Red Nose Human. Hoog in de boom spotte we nog een miereneter die chillend over de takken heenliep en …… Howler en Cappucin Monkey’s en ongetwijfeld vergeet ik er nog wat.

Terug met de bus namen we een Latte met een Choco Croissant bij de Bakery aan de overkant, spotte nog wat ienie mienie aapjes en childen nog wat bij ons eigen zwembad dat er in de Jungle tuin geheel in Costa Rica stijl bijligt. Op Declan’s van het zwembad weer 2 Lizards waarvan er 1 een wel heel hippe kuif heeft (foto), maar wel boos keek. Rond 17 barstte er een tropische regenbui los en werden we gedwongen bij de barcode gaan zitten. Het was Happy Hour, met Pina Colada’s en Dsiquiri’s. Proost.