Cahuite NP

De ochtend begon geweldig. De douche was warm, en we werden wakker ‘gehuild’ door de Howler monkeys die op hun beurt werden afgewisseld door naar mijn idee een kudde vogels die in de ochtend zon al erg actief waren. De Agouti die we gisteravond tussen de hutjes door zagen snuffelen was er niet meer, maar waarschijnlijk waren er nog veel meer ‘bewoners’ van deze kleine groene oase aanwezig die zich niet lieten zien. We liepen zo’n 100m verderop naar Brigitte die ontbijt en tours aanbied met o.a. paarden. Voor ons werden het pancakes met fruit and maple syrup, 8 stuks en ik wist dat ik het Keto dieet maar even moest vergeten. Nog voordat alles op tafel werd gezet werden we verblijd met 3 Sloth’s, een Luiaard dus, in de bomen om ons heen, so cute . En in de planten naast ons tafeltje zat een ienieminie rood giftig kikkertje, formaatje pink nagel, en een grotere groene die lekker rondsprong. Ik liep turend tussen de bomen door naar de Sloth en net toen ik opkeek voelde ik de trilling op mijn neus. Ik raakte een flink web met het puntje van mijn neus en keek in de ogen van een groot uitziende spin. De dag was begonnen, nu eerst pannenkoeken, ik leefde nog.

We liepen die ochtend eerst naar het gezellige laid back Cahuita, sfeervol met veel leuke tentjes en crashten bij Aroma voor een iced Latte voordat we het Cahuita NP inliepen. Het park ligt direct aan zee op een soort landtong waardoor een soort baai aan beide kanten ontstaat, en de smalle strookjes zand zijn pareltje wit, maar constant onderbroken door bomen die direct aan het water staan of inmiddels voorover gekukeld zijn omdat het stijgende water de wortels wegspoelt.Ook hier de gevolgen van het klimaat zichtbaar.

Parallel aan het turquoise water dat onophoudelijk op de kust stort liepen we over een smal pad ruim 5km heen en terug en stonden elke paar honderd meter stil om de ’Nature wonders of Costa Rica’ te spotten. Zo nu en dan sprongen we even op het witte strand dat er verlaten bij lag. Een paar toeristen trotseerden de sterke stroming, de rode vlag negerend, ze bestaan. We waren nog maar net onderweg toen we eerst een mega grote leguaan met zo’n ballon onder z’n keel spotte, luierend op een boomstam bover de rivier, en direct een gele zeer giftige Viper zagen. Klein slangetje van zo’n 20 cm, gekruld om een tak. Lekker blijven zitten dacht ik nog. Kort daarna een paar Howler monkeys, brulapen, hoog in een boom en een groep Cappucin monkeys. Gab was blij met onze nieuwe verrekijker en kon zo meneer Brulaap van dichtbij bekijken. ”Zooooooo, wat een kop zeg en dan die staart en ohhh, mijn God, wat een ballen”, ik greep de verrekijker en keek haar aan: “wat is er mis met mijn….”, nou ja, laat ook maar. We liepen verder en ineens zei ik “wat loopt hier nou”, achteloos liep er een soort katachtige op het pad op ons af. Het was een White Nose Coati, zei Gab en het beest dook het struikgewas in. Op de weg terug spotte we nog een Tucan die van tak naar tak vloog en flink lawaai maakte. Geweldig park, klein maar met veel diversiteit en makkelijk te lopen, ook wel lekker in deze hoge luchtvochtigheid.

We crashten bij een strandtent en ook hier was het, net als in het NP, rustig. We namen een Lemon juice met mint en een portie guacamole en keken langs de rand van het park waar de brandig steeds verder het land opkroop en de laatste resten wit zand onder water zette. Op de terugweg naar onze boomhut, kwamen we nog een groep brulapen tegen, een luiaard die net hogerop klom en weer een Agouti die door onze tuin sloop. We ploften beide in een schommelstoel op de veranda en met het geluid van, ik denk een paar Tucans, schreef ik deze blog en prutste wat met de foto’s van vandaag.