Braulio Carrillo National Parque

Er waren weer pannenkoeken vanmorgen bij het ontbijt en met een verse juice, een bord vol vers fruit en een kop koffie kon de dag beginnen. In de tuin van Brigitte’s ranch zag ik 2 rode kikkertjes, giftige dus en slechts 30mm groot. Het had die nacht flink geregend en het wemelde van de vliegjes dus voor hun was het jachtseizoen geopend. Ook de Black and Green Dartfrog die we op ons pad bij onze hut zagen, met z’n 35mm net iets kleiner dan de lasdop die naast ‘m op de grond lag, hapte er flink op los.

Gab was weer vriendjes met Jane, onze navigatie en ze zou beter haar best doen vandaag. Wat een coachingsgesprek al niet kan doen. Bij mij werkt dat niet, ben een Westfries, dacht er het mijne van en gaf mijn mening. “Nivea”, riep Gab nog maar wist dat het niet zou helpen. We reden vandaag over dezelfde route terug naaréén van de grootse nationale parken, Braulio Carillo (475 km²), waar we in het hart zouden verblijven. Het aantal kilometers viel mee, slechts 152, maar de lange rij vrachtwagens tussen San Jose en de havenstad Puerto Limon hield de teller onder de 40 en zo werd het toch nog een lange rit. Vanaf de ingang van het park was het alsof we een oase van groen in reden, heuvelachtig met werkelijk overal bomen om ons heen. Het regende en de damp was voelbaar toen we het raampje opende bij de ingang van de Tapirus Lodge waar we 2 nachten blijven. Onze namen werden gecheckt en we konden de 1,5 km over een lang en stijl pad verder rijden. Nu reden we echt direct door het enorme regenwoud en van de weg achter ons was niets meer te horen.

Ingecheckt in één van de 10 prachtige huisjes met veranda, schuin dak en veel glas en gaas voor een optimaal rainforest-gevoel, liepen we direct door naar de Areal Tram. Een kabelbaan die 90 minuten lang door het regenwoud zoeft, eerst onderlangs en vervolgens dezelfde route hoog over terug. Het regende flink, maar we zaten droog en de vochtige dampen hingen tussen de bomen. Een fenomenaal ritje waar de bio-diversiteit aan bomen en planten goed te zien is. Mega grote varens en geen plant hetzelfde, de bomen als een soort parasol hoog boven het woud uitstekend. Serene schoonheid, net als de dame die in mijn trammetje zat en riep “niet wiebeleeeeen”.