Bikaner fort Junagargh

We lieten Mandawa achter ons liggen toen we al toeterend door ik weet niet wat voor straatjes en steegjes heen waren gereden onderweg naar Bikaner, een woestijnstad, en volgens onze chauffeur ‘a small Indian city’, zijn hoofd wiegelend van links naar rechts. En met klein bedoelt ie dan een stad met een inwonersaantal van 650.000, ok dan. De stad ligt in het noord-westen en zo’n 100km van de Pakistaanse grens en vormt een mooie tussenstop onderweg naar de nog verder naar het westen gelegen Jaisalmer. Het is wat minder toeristisch, maar heeft een oude binnenstad en een fantastisch fort. Na de eerste reisdag vooral op slechte wegen te hebben gereden was het vandaag zoefzoef-asfalt en genoten we onderweg van het woestijnachtige landschap. Af en toe remmend voor een overstekende horde geiten, een kamikaze koe die haar recht op de weg opeisde en hordes kamelen met volbeladen karren erachter. We kwamen tegen 12 uur aan in Bikaner en reden direct door naar het fort van Bikaner: Junagarh. De poort van het fort stond vol met tientallen biddende Indiers, slippertjes op de grond, maar goed, wij moesten er toch door. De Suzuki schoof vooruit en drong zich langzaam door de menigte heen, ik vroeg me af of dit niet anders kon, maar blijkbaar is dat normaal hier. Nog een poort en ja hoor, ook nog een tegenligger en wat brommers die zich door de poorten heendrongen. Ik draaide mijn raam open en genoot van de drukte en boze blikken toen we even verder op een parkeerplaats terecht kwamen, we konden het fort bezoeken. Wat was dat ding allejezus groot, gebouwd tussen 1589 en 1593 door Raja Rai Singh, maar dat zal ie vast niet alleen gedaan hebben vermoed ik. Aan z’n naam te zien had het ook de Rai kunnen heten, oeps even rechtop zitten, Gab maakt een fotootje van moi.
Het fort was, zeker voor die tijd, buitenaards mooi, een aaneenschakeling van binnenplaatsen, elk met een eigen stijl, en elk stukje muur beschilderd, mooie balkons en ballustrades en hordes Indiers die elkaar met luid gepraat aanwijzingen gaven voor de perfecte bollywoodfoto. Wat maken die gasten een herrie zeg; wij bleven geduldig wachten en namen lekker de tijd.
Na het bezoek aan het fort reden we naar ons gezellige family-run boutique homestay, Udai Niwas, waar we direct werden verwelkomd door de staff en later ook de vriendelijke lady of the house. Ze hadden hier een Cafe Latte, heerlijk was dat na een paar dagen Chai thee, samen met een Libanese platter en een vegawrap. Die middag besloten we nog een stukkie te gaan lopen en omdat we morgen naar de oude stad gaan, liepen we nu terug naar het fort. Als ervaren Indiers langs de weg en over de rotondes tussen de tuktuk en brommers door, easy peasy. Bij het fort zetelden we ons op een muurtje, met camera in de hand, wachtend op vriendelijk gezicht en een praatje. Babbeltje maken, beetje lachen, en we konden wat mooie foto’s maken, maar werden zelf ook op de foto gezet, we staan dus nu op Indiagram, waarschijnlijk aangemerkt als Duitsers of als ‘my friends from Europe’. Op de terugweg dronken we nog wat bij Gallops en in het restaurantje bij onze homestay bestelden we pizza. Gab’s oren, je weet wel, die schotels aan haar hoofd die echt elk gesprek opvangen wat er in de omgeving plaatsvindt, deed verslag van tafel verderop. ”Dat stel heeft nu voor de 3e keer ruzie, en ze is er klaar mee”, en ik keek zoekend om me heen. “Niet kijken aal”. En nu denken ze dat wij ook ruzie hebben, zei ik nog, maar nee hoor, wij bleven nog uren gezellig aan de tafel zitten, met een boek en een drankje, heerlijk in deze temperatuur.