De rattentempel van Deshnok

Wakker worden, douchen en dan op naar de ratten in Deshnok. Knettergek zijn we af en toe. Ruim een half uurtje rijden met onze chauffeur was het, toen we uitstapten bij een aan de buitenkant prachtige tempel, waar de een of ander godin haar zoon had verloren en om die levend te houden, met haar hele familie als rat was gereincarneerd. De hele tempel zat er vol mee, en ja, in India moet je op blote voetjes de tempel in. Gelukkig kregen we een paar zakjes of zo om onze voeten heen, want de grond lag vol rattenpoep en ondanks dat de ratten gereincarneerde personen uit een heilige familie waren, vond ik ze verdomd irritant. Zijn er echt mensen die dit geloven, denk je dan? En ja hoor, hordes Indiers gaan op de knieeen en kussen de grond, staan met hun blote voeten tussen de rattenpoep en Ben, je weet wel, die rat uit Michael Jackson’s song’, loopt snuffelend tussen de Indische teentjes door. Wij blijven enigszins op een klein afstandje, filmen wat en maken foto’s, maar bij elke beweging van een van die kleine ratten, schrik je weer. Eigenlijk zijn ze best klein, en in mijn hoofd zag ik al tien van die ratten aan Gab’s voeten knabbelen om de nageltjes wat bij te werken. Toch een rare fantasie die ik daar had, gelukkig stonden we weer snel buiten en reden weer terug naar de stad.

Rond 12 uur ging het Camel Research Center open, en net als enkele andere toeristen maakten ook wij hier een stop. In een van de omheiningen stonden tientallen kleintjes en terwijl wij daar waren werden alle vrouwtjes die kant op gestuurd. De hekken gingen open en al balkend, of wat voor hard geluid ze ook maken, renden de volwassen dieren elk op hun eigen kroost af. De kleintjes doken direct onder de voorpoten en zochten de uiers voor een Latte Maccihato, prachtig gezicht.
Terug in de auto werden we afgezet aan de rand van de oude stad en liepen over de toegangsweg richting de Kotegate, de toegangspoort. De straat was autovrij, maar enorm druk met brommers en tuktuks die onophoudend hun toeter ingedrukt hielden en de gashendel open. Wat een takkeherrie en daarom doken we vlak bij de Kotegate een steegje in voor de rust, niet breder dan een meter met aan weerszijden piepkleine winkeltjes die uitpuilden met stoffen voor een prikkie. We sloegen af en kwamen bij de prachtige groentestallen en met Google Maps zocht ik de route naar de Rampuria Haveli’s die we na zo’n kilometertje vonden. Ook hier werden we weer even stil van, zo mooi bewerkt en fantastisch om te fotograferen. We zaten even op een rustiger stukje van de oude stad, maar al snel werd het weer drukker toen we richting de Bhandasar Jain tempel liepen en opnieuw voelden we ons als ratten in een steeg, het getoeter negerend. Een kleine tempel dit keer, maar van binnen weer supermooi, en dit keer geen ratten, heerlijk. Terug namen we een tuktuk, een oud mannetje die behendig de weg aflegde die wij waren gelopen, door de kleine en drukke straatjes. Een belevenis op zich.