Jodphur Mehrangar

We lieten onze kamelen achter en verlieten het mooie en onvergetelijke Jaisalmer om 8 uur in de ochtend. Voor wie nog eens dromen heeft om naar Rajasthan te reizen, is dit een absolute ‘must see’. Maar ook de authentieke Haveli’s van Mandawa en het prachtige fort van Bikaner mogen dan op de route niet ontbreken en ik denk niet dat het lijstje hier al stopt, want we rijden vandaag in 5 uur naar de blauwe stad Jodphur. En ik quote de LP, “mighty Mehrangarh that towers over the blue city”, waarmee het grootse fort wordt bedoeld dat als architectonisch meesterwerk in 1459 boven op een rots is gebouwd door Rao Jodha. Ooit een belangrijke plek op de handelsroute tussen Delhi en Gujarat, dat aan de kust ligt, en een machtig koninkrijk ‘Marwar’.

Mr Bablu, onze driver, besloot de Jain tempel bij Osian over te slaan en direct naar het fort te rijden. Morgen zou deze namelijk gesloten zijn vanwege de festiviteiten en het bezoek van de Maharadja die daar dan verblijft. Mr Bablu bleek geen echte prater en met zijn zeer grappige en onverstaanbare Brits-Indische accent was dat ook prima. Ik vroeg hem naar de Blue Houses of Jodphur, maar kreeg een wedervraag terug, “ah, you want to buy house in Jodphur?”. ”No, no, I just want to go to the fort, just drive”, “ah, you want to buy fort”, lachend wiegelde ie wat met z’n hoofd en zei op serieuze toon, kijkend in de spiegel “fort, you can not buy, mister Alex”.

We reden over de laatste heuvel heen van het toch wel duinachtige woestijnlandschap dat nu achter ons lag, en daar was ie dan: Mehrangarh. Lord of the Rings drong zich in mijn gedachten binnen. Een imposant fort met metersdikke muren, tientallen meters hoog en inderdaad de blauwe stad aan de voet liggend. Bij binnenkomst in het fort werden alle ‘foreigners’ apart gecontroleerd op koortsverschijnselen, het leverde ons een mooie paarse ‘Corona-free’ stempel op. We kochten de toegangskaartjes en de route door het fort kon beginnen. Daar waar de buitenmuren vooral hoog, groot en stevig waren, waren de ruimtes en binnenplaatsen aan de binnenkant weer adembenemend mooi met zoveel details dat je er letterlijk stil van werd. Maar Gab niet, die stond weer in de repeat modus “niet normaal, zo mooi”. We liepen een paar uur rond en bleven ons verbazen over de enorme schoonheid, misschien wel mooier dan het Alhambra in Andulusie, maar wel in haar eigen stijl. “Niet normaal, zo mooi”, riep Gab nog maar eens. Na het fort bezochten we de ernaast gelegen Jaswant Thada, een wit marmeren tempel, a la Sacre Couer, dat aan een klein meertje lag en mooi afstak tegen de blauwe lucht. Ik schoot wat foto’s en bekeek een blonde vrouw die met haar iets te dikke billen met zwarte string onder een witte broek, selfies nam van elke Indier die ze zag lopen. Ze had er lol in, ik eigenlijk ook wel, Gab vond haar irritant. We zochten Mr Bablu weer op en stopten, voordat we naar ons hotel reden, nog even bij MV Spices, een hele zaak vol met Indische kruiden. Mijn reuk is vrij goed en alle geuren stonden dringend voor mijn neusgaten om naar binnen te mogen, maar bij Gab werkt dat anders. Die moet haar neus echt even goed in de zak met kruiden stoppen voordat er wat doorkomt, een afwijking in de familie volgens mij. We kochten een paar zakjes, kruidendametje ook weer blij en reden naar The Almond tree, a luxury homestay dat net buiten de stad lag en heerlijk rustig settleden we ons in de mooie tuin met 2 puppies en een kop Chai thee.