Canal Rideau Channel

Toedeloe Kingston en op naar Ottawa, maar wel via de scenic route langs het Rideau kanaal dat laat 19e eeuw is gegraven om hout en pelzen te transporteren. De grote hoogte verschillen werden met sluizen, de Rideau Locks, opgevangen en het hele gebied was werkelijk adembenemend. Veel groen, meertjes, rivieren en af en toe een paar prachtige houten huizen. Rustig tourden we door het gebied, af en toe een zijweg in naar de Locks waar zo nu en dan een bootje geduldig wachtte op de sluiswachter die de met de hand bediende Lock opende. Bij Smiths Falls stopte we voor een Latte in een oude bakkerij, C’est Tout’ en we deelden de grootse Mille Vieux die ik ooit had gezien. Met 4 lagen heerlijkheid en overgoten met chocola, Gab’s favoriete gebakje. Het Rideau Channel heette vanaf hier Canal Rideau en langzaam werd de Fransetaal meer zichtbaar.

De omgeving was fantastisch, groen, groener, groenst en toen we langzaam Ottawa naderde, ooit ontstaan als Baytown, bleek ook hier de route langs het kanaal prachtig. Het was rustig op de weg, de luxe wijk had wel wat weg van Amsterdam Zuid of Laren en er waren veel fietsers langs het kanaal waar aan beide kanten een grote strook groen met veel bomen stonden. De hoge gebouwen deden vermoeden dat we in een grote stad kwamen, maar dat voelde niet zo. Het hotel, The Embassy, lag centraal en direct naast de City Hall en net daarachter al weer een park en het oorlogsmonument waar een doedelzak spelende militair aan kwam lopen. De wisseling van de wacht vond plaats, twee verse soldaten en Gab gaf, terwijl ik haar filmde, een korte beschrijving van waar we waren. Achter ons het duurste hotel ter wereld, de Fairmont Chateau Laurier, met aan haar voeten het eindpunt van het Rideau kanaal waar het water uit Lake Ontario vanaf Kingston, waar we vanmorgen vertrokken, de Ottawa rivier instroomt. De laatste Locks, sluizen, waren de meest imposante waar boten via 8 Locks een hoogte van 24 meter omhoog (of omlaag) worden getransporteerd. Indrukwekkend, en elke Lock met de hand bediend. De naambordjes waren hier een combi van Frans en Engels, ‘rue Main street’, of ‘voie Laurier way’ en de leukste ‘croissant Chapel crescent’. Maar Gabrielle blijf gewoon Gabrielle.

We bleven een tijdje bij de Locks kijken hoe 2 luxe boten de 24 meter omhoog kwamen en liepen verder door de wijk Bymarket. Super gezellige wijk, autovrije straten, kleurrijk en vele eettentjes en leuke winkeltjes. Ik had het warm en had trek in ijs en nou wist ik dat een bolletje een ‘cone’ was maar kon niet op het woord komen voor een hoorntje of oublie. Dus ik bestelde ‘a horn with one cone’ en voegde de Franse variant toe, ‘un horn avec un boule’. Het meisje bloosde wat en of het nu door het nu door ‘horny cone’ of mijn slechte Frans kwam zal ik waarschijnlijk nooit weten. Ik moest 9 dollar betalen[e-1f61e]

We liepen nog door naar de imposante National Artgalerie, huis van Canada’s 7 grootste kunstenaars, en terug naar de Houses of Parliament waarvan de grootse hoog op een heuvel aan de rivier lag. Een schitterend bouwwerk in Engelse stijl met groene daken en heel imposant. Wanneer Gab dat zegt ziet het er ook zo uit, kan ik je verzekeren. Het 2e en 3e gebouw, ook onderdeel van het regeringscomplex waren minstens zo indrukwekkend. Verder was dit deel van de stad, zo zo en we gingen terug naar het hotel. Later die avond aten we bij Aroma Meze, nr 6 op Tripadvisor en werkelijk een goddelijk lekker restaurant waar we een echte smaak explosie ervaarden. Excellent riep Gab naar de ober, en zo was het.