De tuinen van Baie Saint-Paul

Het was 16.00 uur, we zaten bij Auberge ‘geen idee’ in Baie St. Paul in de haven aan een Latte en waren allebei kapot. De voeten deden pijn, spierpijn in de benen en we staarden wat naar het leven dat zich hier in de baai afspeelde. De altijd aanwezige St. Lawrence rivier lijkt hier tot rust te komen voordat ie verder stroomt en via de St. Lawrence baai de Oceaan in stroomt. Wat kan een kop koffie dan lekker zijn.

6 uur eerder kwamen we aan in het Parc National des Grands Jardins voor de hike ‘Le Mont du Lac des Cygnes’. Goed voorbereid met water, broodjes, goede schoenen en regenjas want het was bewolkt en spatte al licht. De rit hierheen was al erg mooi, 30 km door bossen met vooral beuken, van die witachtige stammetjes en dan duizenden heel dicht op elkaar. We waren vrijwel de enige op de weg die vooral omhoog liep en een mooi vergezicht gaf zo weglopend in de horizon. Het park was omringd met bergen en lag op een hoogte van zo’n 500 meter en bijna volledig in de laaghangende bewolking. De eerste 3 km van de uiteindelijk 9 km lange hike liepen we in de regen, maar door de direct al stijle klim was dat juist erg fijn. Een lichte sproei, prachtige wolken die tussen de bergen gingen en zo nu en dan een glimp van de top waar bergklimmers al halverwege aan de wand hingen. We klommen langzaam naar bijna 700 meter en kwamen boven het wolkendek uit waar we Lac Gorges bereikten en ons uitnodigdend aankeek. Zo’n aantrekkingskracht had dit meer, waarschijnlijk door het spiegelende oppervlak waar ik mezelf in zag, whoeaaaaaaa. De regen barstte los en we namen een rustpauze voor de laatste 3 km die over een rotsachtige ondergrond liep en met trappen veel hoogte werd gewonnen. De lucht werd door de aantrekkende wind schoongeblazen en langzaam blauwer en blauwer toen we de top bereikten. Hoog boven het park uitstekend op een enorme rotsmassa met nu inmiddels windkracht 6 of 7 genoten we van het uitzicht en de lunch. Gab voelde zich zen, had de schoenen uitgedaan en telde de vele kleinemeertjes die verscholen lagen tussen het uitgestrekte woud aan de voeten van de omliggende bergen. Het Lac des Cygnes lag in stilte aan de andere kant van het rotsplateau, een paar huizen aan de oever te zien, ver verscholen van de bewoonde wereld. Mooie plek om oud te worden.

We maakten nog een hoop foto’s in de harde wind boven op de rots en filmden er op los, maar uiteindelijk begonnen we aan de afdaling. En hoe gek het ook klinkt, maar afdalen lijkt altijd wel zwaarder dan naar boven lopen. Het gaat wel snel maar de voeten en knieën voel je ook veel meer. Maar goed, we zoefden naar beneden, reden terug en nu, of toen, 6 uur later, ploften we op het terras van Auberge Belle Plage (nu weet ik het weer), en genoten van een Latte. We zaten lekker in het zonnetje en een uur later, toen we probeerden op te staan, zei het lichaam “zitten blijven!!!”, dus we bestelden wat eten van de overigens erg goede kaart met een glas wijn en terwijl de zon langzaam achter de bergen wegzakte genoten we van het uitzicht op de prachtige baai van Saint Paul. Na het eten nog een poging om op te staan, dat ging beter en we liepen nog even langs de baai, de pier en het strand dat met de avondzon nog prachtig verlicht was.